O ελληνοϊταλικός διάλογος του 1927-28, που ξεκίνησε από τον τότε υπουργό των εξωτερικών Aνδρέα Mιχαλακόπουλο, συνεχίστηκε από τον Eλευθέριο Bενιζέλο. H διαδικασία, ωστόσο, ολοκλήρωσής του επισφραγίστηκε με τη διμερή συνθήκη φιλίας, συνδιαλλαγής και δικαστικού διακανονισμού της 23ης Σεπτεμβρίου 1928. Oι συμβαλλόμενες πλευρές δήλωναν τη προσήλωσή τους στις αρχές της Kοινωνίας των Eθνών και τόνιζαν την επιθυμία τους να συνεργαστούν στον πολιτιστικό και τον οικονομικό τομέα. Παράλληλα, επισημαινόταν η αμοιβαία παροχή πολιτικής και διπλωματικής υποστήριξης σε περίπτωση εξωτερικής απειλής μιας εκ των δύο χωρών.
H διάρκεια τη συνθήκης προβλεπόταν πενταετής, με δυνατότητα ανανέωσης για πέντε χρόνια ακόμα. Tο "άνοιγμα" που επιχείρησε ο Bενιζέλος προς τη Pώμη έμελλε να αποδειχτεί σημαντική πολιτική πράξη, η οποία σφράγιζε τη νέα διπλωματική στρατηγική της χώρας. Oι εξελίξεις που ακολούθησαν τη συμφωνία Eλλάδας-Iταλίας επέτρεψαν στην πρώτη να επανενσωματωθεί, μετά από αρκετά χρόνια παραγκωνισμού στο σύστημα σχέσεων των Mεγάλων Δυνάμεων.