Ο αστικός χώρος και ιδιαίτερα η πρωτεύουσα έγινε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου ένα σταυροδρόμι από ανθρώπους με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές. Η πόλη γέμισε από ήχους, τραγούδια, μελωδίες που διαχέονταν στο χώρο της, ανακαλώντας άλλους τόπους και άλλες εποχές: το χωριό με την παραδοσιακή κοινωνία του, το χαμένο τόπο της καταγωγής, μέρη εξωτικά της Ανατολής ή κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Η λατέρνα, το περιφερόμενο όργανο που σκορπούσε στους δρόμους τους απόηχους όλων αυτών των διαφορετικών τμημάτων μιας φανταστικής γεωγραφίας, βρήκε δυο μεγάλους ανταγωνιστές: το φωνόγραφο και, από το 1926 περίπου, το ραδιόφωνο. Ειδικά το τελευταίο προξένησε μεγάλη εντύπωση. Τοποθετήθηκε κυρίως σε χώρους δημόσιους και συνεστιάσεων, και τα λιγοστά σπίτια που το διέθεταν θεωρούνταν προνομιούχα, αφού μπορούσαν μεταξύ άλλων να παρακολουθούν τη διεθνή επικαιρότητα από το ραδιοφωνικό σταθμό της Ρώμης για παράδειγμα ή να διορθώνουν το ρολόι τους με βάση την ακριβή ώρα των διεθνών αστεροσκοπείων. Η εγκατάστασή του, σχετικά εύκολη, γινόταν ύστερα από μια τυπική άδεια του υπουργείου Ναυτικών και μπορούσε ακόμη και να μεταφερθεί σε αυτοκίνητο.