Λίγες εβδομάδες μετά τη συγκλονιστική καταστροφή που έπληξε το μικρασιατικό Ελληνισμό στα τέλη του καλοκαιριού του 1922, οι εξελίξεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή, μετά από παρέμβαση του στρατεύματος, ήταν άμεσες.

Ένας μεγάλος αριθμός μονάδων, που είχε αποβιβαστεί στη Χίο και τη Μυτιλήνη, συσπειρωμένος γύρω από τους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά, προχώρησε σε κίνημα, καταλύοντας τις τοπικές αρχές. Με την προσχώρηση και του στόλου, η επικράτηση των επαναστατών επί του καθεστώτος των Αθηνών ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Παράλληλα, η προσωρινή επαναστατική επιτροπή που είχε σχηματιστεί στην Αθήνα, συνέλαβε ένα μεγάλο αριθμό αντιβενιζελικών στρατιωτικών και πολιτικών παραγόντων. Στα μέσα Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά την άφιξη των πρώτων μονάδων στην Αττική, ο Κωνσταντίνος, εξαναγκαζόμενος σε παραίτηση εγκατέλειψε την Ελλάδα και λίγο αργότερα πέθανε στην Ιταλία.

H πτώση του μετώπου και οι συνακόλουθες επιπτώσεις συνέθεσαν μια τραυματική εμπειρία ανυπέρβλητου μεγέθους. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα και υπό την εσωτερική πίεση, ιδιαίτερα στις τάξεις των μεσαίων και κατώτερων στελεχών του στρατεύματος, η -αρχικά διστακτική- ηγεσία της Eπανάστασης πήρε την απόφαση να εναρμονιστεί με τη διάχυτη λαϊκή βούληση και να προχωρήσει στην αναζήτηση στρατιωτικών και πολιτικών ευθυνών.