Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος δε διέθετε κάποιο σαφές πολιτικό πρόγραμμα· περισσότερο αποτελούσε την έκφραση μιας αντίδρασης απέναντι στην παλιά πολιτική τάξη και τα ανάκτορα.

Τους επόμενους μήνες, ως το τέλος του 1909, δεν επιδίωξε να παραβιάσει τη συνταγματική τάξη, ασκούσε μόνο πιέσεις στην κυβέρνηση και στα κόμματα να προβούν σε μεταρρυθμίσεις. Τελικά, αναγνωρίζοντας αδυναμία, επέλεξε το γνωστό στην Ελλάδα κρητικό πολιτικό, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ως το κατάλληλο πρόσωπο να του εμπιστευτεί το ρόλο του πολιτικού του συμβούλου. Η επιλογή του Βενιζέλου υπαγορευόταν από την εξαιρετική φήμη του για τη δράση του στην Κρήτη όλα αυτά τα χρόνια του αυτόνομου καθεστώτος του νησιού, την αίγλη που είχε αποκτήσει από τη δυναμική αντίθεσή του με τον πρίγκηπα Γεώργιο και το γεγονός ότι αποτελούσε ένα εντελώς νέο πρόσωπο, "αμόλυντο" από κάθε εμπλοκή με τις ελληνικές πολιτικές φατρίες.

Πράγματι, ο Βενιζέλος πέτυχε μια έντιμη και αξιοπρεπή αποχώρηση των στρατιωτικών και την εκ νέου εκχώρηση της εξουσίας στους πολιτικούς. Ο ίδιος αρνήθηκε τις προτάσεις πρωθυπουργοποίησής του, αλλά δέχτηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στο Σύνδεσμο από τη μια και στα κόμματα και τ' ανάκτορα από την άλλη. Η συμβουλή του για σύγκληση Εθνοσυνέλευσης με σκοπό την αναθεώρηση μη θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος έγινε δεκτή και το Μάρτιο ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος διαλύθηκε, αποποιούμενος τις πολιτικές του ευθύνες. Στις εκλογές του Αυγούστου του 1910, που διενήργησε η από τον Ιανουάριο υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στέφανου Δραγούμη, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξελέγη βουλευτής συγκεντρώνοντας έναν εντυπωσιακό αριθμό ψήφων, ενώ και γενικότερα οι ανεξάρτητοι βουλευτές που ταυτίζονταν με τη μεταρρύθμιση κέρδισαν αξιόλογη νίκη παρά το γεγονός ότι ήταν άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι. Ο ελληνικός λαός καταψήφιζε στην ουσία τον παλαιό πολιτικό κόσμο.

Ας σημειωθεί ότι εξελέγησαν και σοσιαλιστές βουλευτές, γεγονός που αποκαλύπτει τη διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα.

Θυελλώδεις συζητήσεις άρχισαν τότε για το αν η νέα Βουλή θα ήταν Αναθεωρητική ή Συντακτική. Ο Βενιζέλος, αφού παραιτήθηκε από τις θέσεις του στην Κρητική Συνέλευση και την Εκτελεστική Επιτροπή, για να μπορέσει να λάβει μέρος στην ελληνική πολιτική ζωή, μετέβη στην Αθήνα. Η άφιξή του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Μιλώντας σε συγκεντρωμένο πλήθος, κατάφερε να κάμψει την απαίτηση για Συντακτική Βουλή, χαρακτηρίζοντας με επιμονή τη νεοσχηματισμένη Βουλή ως Αναθεωρητική. Γενικά κατάφερε να εξασφαλίσει τη συναίνεση υπέρ Αναθεωρητικής Βουλής και πίστης στο βασιλιά. Ο βασιλιάς τού ανέθεσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά εκείνος, προβλέποντας τις δυσκολίες συνεργασίας με τους παλιούς πολιτικούς, τον έπεισε να προχωρήσει σε νέες εκλογές παρά τη διαφωνία του παλαιού πολιτικού κόσμου, ο οποίος πράγματι απείχε από αυτές. Τις εκλογές κέρδισε το νεοσύστατο κόμμα του, των Φιλελευθέρων, το Νοέμβριο του 1910 με συντριπτική πλειοψηφία. Η Β' Αναθεωρητική Βουλή ετοιμάζεται να αρχίσει τις εργασίες της. Η χώρα εισέρχεται σε μια νέα εποχή.