Τον Αύγουστο του 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέστρεψε θριαμβευτής στην Αθήνα έχοντας μόλις υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία ικανοποιούσε στο μέγιστο βαθμό τις εθνικές επιδιώξεις της Ελλάδας υλοποιώντας τη Μεγάλη Ιδέα.

Το τελευταίο διάστημα στη χώρα είχε περάσει μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας και αντεκδικήσεων από την πλευρά τώρα των βενιζελικών που βρίσκονταν στην εξουσία και που απαντούσαν στις διώξεις που είχαν υποστεί από τους αντιπάλους τους στην αμέσως προηγούμενη περίοδο της δικής τους εξουσίας.

Ο Βενιζέλος αποφάσισε να διεξάγει εκλογές εκτιμώντας ότι χρειαζόταν την ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης, για να συνεχίσει την πολιτική του. Ο πόλεμος στη Μικρά Ασία συνεχίζεται, προκειμένου να διασφαλιστούν οι ελληνικές διπλωματικές κατακτήσεις. Το ίδιο διάστημα, ο αιφνίδιος θάνατος του βασιλιά Αλέξανδρου επαναφέρει το δυναστικό ζήτημα. Ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης αναλαμβάνει αντιβασιλιάς προσωρινά, ενώ πρόθεση του Βενιζέλου είναι η ανάρρηση στο θρόνο κάποιου από τους γιους του Κωνσταντίνου, Γεώργιου ή Παύλου. Οι οπαδοί του Κωνσταντίνου επιμένουν για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πρόσωπο του βασιλιά. Ο αναβρασμός είναι τεράστιος, ενώ η συνθηματολογία αφορά την εξωτερική πολιτική. Από τη μια η Ηνωμένη Αντιπολίτευση, οι βασιλόφρονες, με σύνθημα "μικρή αλλά τιμημένη Ελλάδα" και επαγγελία τον τερματισμό του πολέμου. Από την άλλη οι Φιλελεύθεροι με σύνθημα τη "μείζονα Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών", που ήταν ήδη διπλωματική πραγματικότητα, αλλά απαιτούσε τη συνέχιση του πολέμου στο μικρασιατικό μέτωπο, για να διασφαλιστούν τα διπλωματικά κέρδη.

Κουρασμένοι από τον πόλεμο και την αγωνία για τα στρατευμένα παιδιά τους οι Έλληνες δέχτηκαν την ειρηνιστική προπαγάνδα και στέρησαν το Βενιζέλο από την εμπιστοσύνη τους.

Ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές, ενώ οι βασιλόφρονες, οι οποίοι είναι πλέον στην κυβέρνηση, διενεργούν δημοψήφισμα που επαναφέρει στο θρόνο τον Κωνσταντίνο (Δεκέμβριος 1920), γεγονός που θα λειτουργήσει προσχηματικά, προκειμένου οι Σύμμαχοι να απεμπλακούν και τυπικά από κάθε υποχρέωση απέναντι στη χώρα για υποστήριξη στον αγώνα της στη Μικρά Ασία.
Ο πόλεμος στη Μικρά Ασία συνεχίζεται από μια Ελλάδα ουσιαστικά πλέον εγκαταλειμμένη από τους Συμμάχους της, ενώ στο εσωτερικό της χώρας η κατάσταση είναι απελπιστική, με οξύτατο το οικονομικό πρόβλημα. Κάθε προσπάθεια δανειοδότησης από το εξωτερικό αποτυγχάνει, ενώ η επαχθής για το λαό δημοσιονομική πολιτική του Δημήτριου Γούναρη και ο αναγκαστικός εσωτερικός δανεισμός στον οποίο προβαίνει το κράτος μειώνουν στο μισό το εισόδημα των πολιτών. Το στρατιωτικό αδιέξοδο, η οικονομική παράλυση, η λαϊκή δυσφορία δεν επιλύονται με τις συνεχείς κυβερνητικές αλλαγές, οι οποίες φέρνουν διαδοχικά στην πρωθυπουργία μετά το Δημήτριο Γούναρη, το Νικόλαο Στράτο και τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη.