Η ενασχόληση με τη γεωργία απαιτεί την κατοχή εξειδικευμένης γνώσης που αφορά τεχνικές παραγωγής (καλλιέργεια) και χρήσης (μεταποίηση, επεξεργασία σπόρων και αποθήκευση) δημητριακών, οσπρίων και κηπευτικών. Οι γνώσεις αυτές προϋποθέτουν εξοικείωση με το φυσικό περιβάλλον αλλά και το περιβάλλον ευδοκίμησης των φυτών (π.χ. γνώση των εποχικών αλλαγών, αξιοποίηση των κατάλληλων εδαφών) και εμπειρία στην εφαρμογή των καλλιεργητικών μέσων (χρησιμοποίηση εργαλείων, όπως δρεπανιών, τριβείων κ.ά.).

Δεδομένου του μη εμπορευματικού χαρακτήρα της νεολιθικής οικονομίας, η επιτυχία της σοδειάς αλλά και η σωστή αξιοποίηση του αγροτικού προϊόντος (μέσω της επεξεργασίας, της αποθήκευσης και της ανταλλαγής) αποτέλεσαν για το γεωργό της Nεολιθικής εποχής ζητούμενα πρωταρχικής σημασίας για την επιβίωση του ίδιου αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, της κοινότητας.