Η αναγνώριση των σταδίων αυτών επεξεργασίας των δημητριακών που βρίσκονται σε ανασκαμμένους αρχαιολογικούς οικισμούς της Nεολιθικής εποχής γίνεται δυνατή βάσει μιας σειράς παρατηρήσεων που αφορούν τη σύσταση του δείγματος σε σπόρους, ζιζάνια και άχυρα. Ανάλογη με το στάδιο επεξεργασίας των σπόρων είναι και η σύσταση των προϊόντων (σπόρων) και υποπροϊόντων (αχύρων και ζιζανίων) του αρχαιολογικού δείγματος.

Κατά την ανάλυση εξετάζονται οι αναλογίες των σπόρων προκειμένου να διαπιστωθεί ο βαθμός καθαρότητας του δείγματος και οι αναλογίες σπόρου, αχύρων και ζιζανίων, ώστε να διαπιστωθεί το στάδιο επεξεργασίας που προηγήθηκε. Οι αναλογίες των ειδών μάς είναι γνωστές από εθνοαρχαιολογικά παράλληλα, από τη μελέτη δηλαδή των βοτανικών καταλοίπων της καλλιέργειας δημητριακών σε προβιομηχανικές αγροτικές κοινωνίες. Έτσι, δείγματα από το νεολιθικό οικισμό της Θέρμης Μακεδονίας που περιείχαν μεγάλη αναλογία λεπύρων σιταριού αναλογικά με τους σπόρους ζιζανίων ανήκουν πιθανότατα στη φάση κοπανίσματος του σταχιδίου και κοσκινίσματος, ενώ δείγματα σίτου από το Διμήνι Θεσσαλίας με μικρές ποσότητες ζιζανίων ανήκουν στην τελική φάση επεξεργασίας.