Oι παράγοντες που ευνοούσαν τη βιομηχανική ανάπτυξη στο Μεσοπόλεμο είναι αρκετοί. Tο κόστος του εργατικού δυναμικού για παράδειγμα έπεσε αρκετά,δεδομένου ότι μετά το 1923 η αύξηση των ονομαστικών ημερομισθίων δεν παρακολουθούσε πια την αύξηση του τιμαρίθμου. Ο Ξενοφών Ζολώτας έγραφε το 1925 "σήμερον ο εργάτης αμείβεται ολιγώτερον ή προ του πολέμου" (Ξ. Ζολώτας, Η Ελλάς εις το στάδιον της εκβιομηχανίσεως, Αθήνα, 1926). Eκείνη τη χρονιά η βιομηχανική ανάπτυξη ήταν αξιοσημείωτη. Από τα 216 εργοστάσια σε ενέργεια τα 43 ιδρύθηκαν το χρόνο αυτό. Στο βιομηχανικό τομέα επενδύθηκαν 225 εκατομμύρια δραχμές, ενώ άλλα 136 εκατομμύρια διατέθηκαν για να αυξηθούν τα κεφάλαια των επιχειρήσεων που ήδη λειτουργούσαν. Η κυβέρνηση ενίσχυσε με νομοθετικά μέσα το δευτερογενή τομέα της παραγωγής.

Η άνοδος του αριθμού των ανώνυμων εταιρειών (όχι αναγκαστικά βιομηχανικών) στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ύστερα από μια περίοδο ύφεσης στη διετία της κορύφωσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας και της Καταστροφής (1921-22), φαίνεται από τον ακόλουθο πίνακα:

Έτος ----- Αριθμός συσταθεισών εταιρειών
1916 ----- 7
1917 ----- 19
1918 ----- 37
1919 ----- 27
1920 ----- 30
1921 ----- 15
1922 ----- 16
1923 ----- 32
1924 ----- 53
1925 ----- 88
1926 ----- 109

Σημαντική θέση στη βιομηχανική ανάπτυξη κατείχε η κλωστοϋφαντουργία, ενισχυμένη σε πρώτη ύλη από τις νέες καλλιέργειες βαμβακιού, η βιομηχανία μάλλινων υφασμάτων και η βιοτεχνία χαλιών που μετέφεραν οι Μικρασιάτες στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα προστατεύτηκε η μεταξοβιομηχανία με απαγόρευση ξένων εισαγωγών το καλοκαίρι του 1925, ενώ παράλληλα ενισχύθηκαν διάφορες μικρές βιοτεχνικές μονάδες ζαχαροπλαστικής, μπίρας, οινοπνευματωδών, σαπουνιού, χημικών, λιπασμάτων, υαλικών, κεραμικής, χρωμάτων, εκρηκτικών υλών κτλ. Τέλος, οι ειδικευμένοι πρόσφυγες συνέβαλαν σημαντικά στην ανάπτυξη της καπνοβιομηχανίας.