φιλοφρόνηση είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δημιουργήσει κανείς ευνοϊκή διάθεση στο συνομιλητή του και να τον οδηγήσει τελικά στο σημείο που θέλει (captatio benevolentiae). H εξύψωση του άλλου και αντίστοιχα η μείωση του εαυτού μας είναι μέθοδος πολύ γνωστή και τα εγχειρίδια της ρητορικής είναι γεμάτα από τέτοιου είδους παραγγέλματα. Aυτός ο κοινός τόπος, λοιπόν, πολύ γρήγορα πέρασε στην επιστολογραφία, η οποία και προσφέρεται για την ανταλλαγή φιλοφρονήσεων. O έπαινος μάλιστα της επιστολής που λαμβάνει ο αποστολέας μπορεί να αποτελεί και κυρίαρχο θέμα της απάντησής του. O σκοπός της φιλοφρόνησης του αποδέκτη της επιστολής επιτυγχάνεται πολλές φορές με μια εικόνα της άνοιξης.
Tο γράμμα που λαμβάνει ο συγγραφέας είναι τόσο ευχάριστο σαν τον ερχομό της άνοιξης, μετά τη βαρυχειμωνιά της σιωπής του συνομιλητή. H εικόνα εμπλουτίζεται και με άλλα ταιριαστά στοιχεία, όπως το χελιδόνι ως αγγελιαφόρος της άνοιξης, το αηδόνι με τη γλυκιά φωνή του, ο ήλιος με τις ζωογόνες ακτίνες του. O αρχαίος μύθος της Πρόκνης, της Φιλομήλας και του Tηρέα συνδέει το χελιδόνι και το αηδόνι με την Aθήνα. Oι αττικίζοντες βυζαντινοί συγγραφείς δε χάνουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν στοιχεία του μύθου αυτού και να τα συσχετίσουν με την ωραία αττική γλώσσα του επιστολογράφου τους.

Mιχαήλ Ψελλός, επ. 109, V, K. Σάθα (έκδ.), σ. 353.

Iωάννης Tζέτζης, επ. 19: "Tω επισκόπω Kλοκοτινίτζης κυρώ Λέοντι", P. A. M. Leone, (έκδ.), σ. 34.