Στην αρχαία Ελλάδα, για παράδειγμα, το λινάρι συνδέεται με αφηγήσεις για έναν αδικοχαμένο νέο, το Λίνο, προς τιμή του οποίου υπάρχει ένα θρηνητικό τραγούδι που λέγεται λίνος. Ο νεαρός Λίνος ήταν ο μουσικός εκείνος που αντικατέστησε τις λινές χορδές της λύρας με χορδές από έντερα. Και ακόμα ο Πλίνιος αναφέρει ότι οι Ποινές, οι θεές της Τιμωρίας, βοήθησαν στη γέννηση του λιναριού, όταν μετά το θάνατο του Λίνου εστάλησαν από τον Απόλλωνα στο ’ργος για να τιμωρήσουν τους ενόχους. Οι μύθοι αυτοί ίσως αποτελούν απόηχο της μακρόχρονης παραγωγής του λίνου, που ήταν μία διαδικασία ιδιαίτερα επίπονη και κουραστική. Στην Αίγυπτο, τέλος, αλλά και στην αρχαία Ελλάδα το λινό ήταν συνώνυμο της ιερότητας και της καθαρότητας.

Αν και αυτές οι αφηγήσεις προέρχονται από μεταγενέστερες εποχές, θα ήταν χρήσιμο να τις έχουμε υπόψη μας ως απόηχο παλαιότερων πολιτιστικών δοξασιών και αφηγήσεων, που ίσως να ανάγονται στα πρωιμότερα χρόνια επεξεργασίας του λιναριού, στα χρόνια δηλαδή της Nεολιθικής εποχής.