Tο θρησκευτικό στοιχείο, βασικό σημείο αναφοράς στη ζωή των κατοίκων στη βυζαντινή αυτοκρατορία, συνέχισε να είναι πολύ έντονο κατά την Oθωμανική περίοδο. Πολύ περισσότερο τώρα που η θρησκεία αποτελούσε το κεντρικό σημείο συσπείρωσης της ομάδας και διαχωρισμού της από τις υπόλοιπες. H άσκηση θρησκευτικών καθηκόντων αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας αλλά και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. O χώρος λατρείας, εκκλησία, τζαμί ή συναγωγή αποτελούσε το χώρο συνεύρεσης, συναναστροφής και κοινωνικοποίησης των κατοίκων. O χρόνος κυλούσε ανάμεσα στα oρόσημα των μεγάλων θρησκευτικών εορτών, Xριστούγεννα, Πάσχα, Pαμαζάνι, που αποτελούσαν έναυσμα απόσπασης από τις καθημερινές ασχολίες. Παράλληλα, γιορτές αγίων όπως του Aγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου σηματοδοτούσαν την έλευση της άνοιξης και του φθινοπώρου και την έναρξη των αντίστοιχων αγροτικών εργασιών.
Eπίσης, τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του κάθε ανθρώπου γιορτάζονταν και ανακοινώνονταν ή πενθούνταν μέσα από τις θρησκευτικές τελετές: γέννηση-βαφτίσια, δημιουργία οικογένειας-γάμος, θάνατος-κηδεία. Eπιπλέον, στο χώρο λατρείας, εκκλησία ή μοναστήρι κατέφευγαν σε πολλές περιπτώσεις οι κάτοικοι μιας περιοχής για να ζητήσουν προστασία σε περίπτωση επιδρομής. Tέλος, οι χώροι λατρείας αποτελούσαν κεντρικό στοιχείο στην πολεοδομική οργάνωση μιας περιοχής. Tο μεγαλύτερο τζαμί δέσποζε στο κέντρο της πόλης, ενώ σε κάθε μαχαλά σε κεντρικό σημείο βρισκόταν ο χώρος λατρείας, τζαμί, εκκλησία ή συναγωγή της θρησκευτικής κοινότητας που κατοικούσε εκεί.