ι κέντρωνες δεν είναι δημιουργήματα γνήσιας ποιητικής έμπνευσης. Πρόκειται για συνθέσεις δάνειων στίχων που προέρχονται από τα ομηρικά έπη και τις αρχαίες τραγωδίες. Οι βυζαντινοί ποιητές χρησιμοποιούν τους ξένους στίχους αυτούσιους ή με μικρές προσαρμογές, για να συνθέσουν ένα στιχούργημα με νέο θέμα. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκουν την έκπληξη και την ευχαρίστηση του κοινού τους. Ο αναγνώστης αναγνωρίζει την προέλευση του στίχου στο νέο νοηματικό του περιβάλλον και νιώθει ιδιαίτερη ικανοποίηση. Επίσης οι ποιητές κατορθώνουν με αυτό τον τρόπο να παρωδήσουν τα κλασικά έργα που χρησιμοποιούν.
Ο πιο παλιός κέντρωνας ανάγεται στο 2ο αιώνα, αλλά δεν έχει σωθεί. Η Αυγούστα Ευδοκία και ο επίσκοπος Πατρίκιος προσπάθησαν να αποδώσουν τη Βίβλο με ομηρικούς στίχους. Ο πιο γνωστός κέντρωνας είναι το έργο Χριστός πάσχων που αναφέρεται στο πάθος του Χριστού, από το Γολγοθά ως την ανάστασή του. Παραδίδεται με το όνομα του Γρηγόριου Ναζιανζηνού, είναι όμως έργο του 11ου ή 12ου αιώνα. Το ένα τρίτο των στίχων του προέρχεται από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, του Αισχύλου και του Λυκόφρονα. Περιέχει επίσης αρκετά χωρία από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και από τα Απόκρυφα κείμενα.