Η γεωμορφολογία του αιγαιακού χώρου, που συνίσταται στην κατάτμηση του τοπίου από όγκους βουνών και θάλασσα σε μικρότερες γεωγραφικές ζώνες, έστρεψε από πολύ νωρίς το νεολιθικό άνθρωπο στην εξερεύνηση και οργάνωση διάφορων τρόπων και μέσων μετακίνησης και επικοινωνίας.

Στο Αιγαίο, ήδη από την εποχή της Μεσολιθικής, υπάρχουν ενδείξεις για την ανάπτυξη της ναυσιπλοΐας, όπως μαρτυρεί η μεταφορά του οψιανού από τη Μήλο στο σπήλαιο Φράγχθι Ερμιονίδας. Η μεταφορά του οψιανού καθώς και άλλων πρώτων υλών (ανδεσίτης από την Αίγινα) σε μακρινές αποστάσεις από τις πηγές τους κατά τη διάρκεια της Nεολιθικής εποχής μαρτυρεί την κατάρτιση των πρώτων ταξιδευτών του Αιγαίου σε θέματα που αφορούσαν την κατασκευή πλοιαρίων κατάλληλων για ταξίδι στην ανοιχτή θάλασσα, τις καιρικές συνθήκες, τα ρεύματα της θάλασσας αλλά και την οργάνωση του αστρικού ουρανού, βάσει του οποίου γινόταν εφικτός ο προσανατολισμός των πλοίων.