Ελάχιστες είναι οι αρχαιολογικές ενδείξεις που μας παρέχουν πληροφορίες για τα πλοιάρια που χρησιμοποιούσαν οι ταξιδιώτες της Nεολιθικής εποχής. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν κάποια πήλινα ομοιώματά τους που προέρχονται από τα νεότερα νεολιθικά στρώματα του οικισμού Τσαγγλί και Πλατειάς Μαγούλας Ζάρκου Θεσσαλίας. Απεικονίζουν απλά πλοιάρια χωρίς ιστό, με υπερυψωμένη πλώρη και καρίνα, το εσωτερικό των οποίων διαιρείται σε δύο μέρη από εγκάρσια χωρίσματα.

Το υλικό κατασκευής του πλοιαρίου παραμένει άγνωστο. Ίσως να ήταν φτιαγμένο από κορμό δένδρου, ίσως από καλάμια, όπως τα πρώτα παπυρένια πλοιάρια της Αιγύπτου. Μία παραλλαγή ενός τέτοιου σκάφους από καλάμια είναι η κερκυραϊκή παπυρέλλα, που την συναντούσε κανείς μέχρι τη δεκαετία του 1960 στα νησιά του Ιονίου.

Μία αμφίπρωρη παπυρέλλα κερκυραϊκού τύπου ναυπηγήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 από επιστήμονες του Ελληνικού Ινστιτούτου Προστασίας Ναυτικής Παράδοσης στο πλαίσιο ενός προγράμματος Πειραματικής Αρχαιολογίας με θέμα τις αρχές της ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο. Έναυσμα για το πρόγραμμα αυτό στάθηκε η ανακάλυψη στις αρχές της ίδιας δεκαετίας τέχνεργων οψιανού, ενός ηφαιστιογενούς πετρώματος, στα παλαιολιθικά στρώματα του σπηλαίου Φράγχθι Ερμιονίδας. Όπως αργότερα αποκάλυψαν επιστημονικές μελέτες (ανάλυση ιχνοστοιχείων με τη μέθοδο της οπτικής φασματογραφίας) ο οψιανός αυτός προερχόταν από τη Μήλο. Η ομάδα του Ινστιτούτου προετοίμασε και πραγματοποίησε τον Οκτώβριο του 1988 ένα πειραματικό ταξίδι από τη Λαυρεωτική στη Μήλο, με σκοπό την αναπαράσταση του ταξιδιού και της ταξιδιωτικής εμπειρίας των πρώτων ναυτικών του Αιγαίου.

Το ταξίδι αυτό, που κράτησε επτά μέρες, επιβεβαίωσε την αρχική υπόθεση ότι οι πρώτοι ταξιδευτές του Αιγαίου χρειάζονταν εξειδικευμένες γνώσεις ναυσιπλοΐας, χωρίς τις οποίες δύσκολα θα μπορούσαν να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες και να φτάσουν με επιτυχία στον προορισμό τους σε μία τόσο πρώιμη περίοδο.