Οι σχέσεις Ελλάδας - Βρετανίας

Ο δεύτερος παράγοντας που έμελλε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην άσκηση της ελληνικής πολιτικής κατά τη διάρκεια της γερμανικοϊταλικής κατοχής ήταν η στάση και η δραστηριότητα της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Μετά τη διαφυγή της κυβέρνησης Τσουδερού και του βασιλιά Γεωργίου Β' από την Κρήτη, στις 23 Μαΐου του 1941, η επίσημη πολιτική ηγεσία της χώρας συνέχισε τις στενές επαφές της με τη βρετανική κυβέρνηση από την Αλεξάνδρεια, το Λονδίνο και το Κάιρο. Η ενίσχυση της βρετανικής επιρροής στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση αποτελούσε επέκταση των ήδη εκτεταμένων πολιτικών και στρατιωτικών επαφών μεταξύ των δύο κρατών κατά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1930 και ειδικά στη διάρκεια του πολέμου στα Βαλκάνια.

Ωστόσο, η αυξανόμενη δυνατότητα των βρετανικών παραγόντων να παρεμβαίνουν στα ελληνικά πράγματα κατά τη διάρκεια της Κατοχής δεν εξηγείται μονάχα με βάση τον παραδοσιακά φιλοβρετανικό προσανατολισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ή την παρουσία του Γεωργίου Β' που διέθετε ισχυρούς δεσμούς με το Λονδίνο. Ο ρόλος που διαδραμάτισε η βρετανική κυβέρνηση στη στήριξη της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και η αυξανόμενη τάση της τελευταίας να ζητεί τη συνδρομή των βρετανικών αρχών, για να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματά της, μαρτυρούν μια συγκεκριμένη γεωπολιτική και ιδεολογική επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, που έμελλε να σημαδέψει την πορεία της χώρας προς και μετά την απελευθέρωση.