Η ελληνική εξωτερική πολιτική κατά την περίοδο 1936-44 προσδιορίστηκε από το B' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις διεθνείς εξελίξεις που προηγήθηκαν και ακολούθησαν τη σύρραξη. Παρά τις εσωτερικές μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το 1936, ο χειρισμός των εξωτερικών υποθέσεων κινήθηκε στο πλαίσιο των γενικών επιλογών και αρχών που διείπαν την εξωτερική πολιτική στο α' μισό της δεκαετίας του 1930.

Η άνοδος του Μεταξά στις αρχές του 1936 και η επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου δε συνοδεύτηκε από την άσκηση μιας ιδεολογικής εξωτερικής πολιτικής. Ο εξωτερικός προσανατολισμός της χώρας παρέμεινε εστιασμένος σε δύο αρχές. Πρώτον, στην ενίσχυση της διαβαλκανικής συνεργασίας, τόσο στο επίπεδο του βαλκανικού συμφώνου όσο και με τη βελτίωση των διμερών σχέσεων με τους γείτονές της. Δεύτερον, στη διατήρηση πολιτικής "ίσων αποστάσεων" από τα δύο διεθνή στρατόπεδα (τις δυτικές δυνάμεις και τις χώρες του 'Αξονα) σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η μη αναστρέψιμη αγκίστρωση της χώρας στον έναν ή τον άλλο σχηματισμό.

Η εμπλοκή της χώρας στη μεγάλη πολεμική αναμέτρηση του Β' Παγκόσμιου Πολέμου οδήγησε σε μία σειρά νέων εξελίξεων και αναπροσανατόλισε τα εσωτερικά δεδομένα αλλά και τις εστίες σύγκρουσης. Η εξωτερική πολιτική την περίοδο αυτή ασκήθηκε στο περιθώριο των δρωμένων στο εσωτερικό και αφορούσε ακριβώς τη μορφή και τους όρους της εσωτερικής πολιτικής διαχείρισης αλλά και την ένταξη της Ελλάδας στα υπό συγκρότηση νέα διεθνή πλαίσια που έμειναν γνωστά ως Ψυχρός Πόλεμος.