Ο κεραμικός κλίβανος είναι συνήθως μία θολωτή κατασκευή που χρησιμεύει στον έλεγχο της κατάλληλης θερμοκρασίας με σκοπό το ψήσιμο των κεραμικών αγγείων και την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος διακόσμησης της εξωτερικής τους επιφάνειας. Στα νεολιθικά χρόνια φαίνεται πως κλίβανοι δεν υπήρχαν και πως τα αγγεία ψήνονταν σε ανοιχτή φωτιά.

Ένας τέτοιος ειδικά διαμορφωμένος ανοιχτός χώρος που χρησίμευε για το ψήσιμο των αγγείων ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του 1970 στον οικισμό Διμήνι Θεσσαλίας από τον αρχαιολόγο Γ. Χουρμουζιάδη. Πρόκειται για μία χαμηλή κυκλική κατασκευή, χτισμένη από πηλό, χοντρά κεραμίδια και σχιστολιθικές πέτρες, που καλυπτόταν από επιχώσεις γεμάτες με χοντρούς καμένους πηλούς και στάχτες. Στο εσωτερικό της η χτιστή αυτή κατασκευή δημιουργούσε ένα "βύθισμα", μέσα στο οποίο τοποθετούνταν τα αγγεία προκειμένου να ψηθούν, ενώ το ίδιο το χτιστό περιχείλωμα εμπόδιζε τη φωτιά να σκορπιστεί. Κατά τον ανασκαφέα πρόκειται για ένα ειδικευμένο εργαστήριο κεραμικής με προορισμό την κάλυψη των αναγκών της κοινότητας, όπως δείχνει η μεγάλη διάρκεια χρήσης του χώρου, η ομοιομορφία των σπασμένων αγγείων που βρέθηκαν εκεί κοντά και η μοναδικότητα της κατασκευής στον οικισμό.