Μεγάλοι ιταλογερμανικοί αγώνες στο "Φόρουμ Μουσολίνι", το νέο στάδιο της Ρώμης. Οι Ιταλοί αθλητές σημειώνουν αποτυχίες. Τα αγωνίσματα έχουν τελειώσει και δεν μένει παρά ο Μαραθώνιος. Σ' αυτόν συγκεντρώνεται το ενδιαφέρον των θεατών.
-Αυτόν τουλάχιστον δεν πρέπει να τον χάσουμε, σκέφτεται ο Ντούτσε. Φωνάζει τον Ιταλό αφέτη.
-Αντόνιο, του λέει, είναι ζήτημα γοήτρου. Πρέπει να νικήσουμε στο Μαραθώνιο. Κοίταξε να φιλοτιμήσεις τους αθλητές μας...
Ο αφέτης έδωσε κατηγορηματική υπόσχεση στο δικτάτορα ότι όλα θα κανονιστούν. Και την ώρα που έδινε την εκκίνηση, ο Αντόνιο έσκυψε και κάτι ψιθύρισε στους Ιταλούς αθλητές, που ξεκίνησαν σαν βολίδες. Κι όχι μόνο εκέρδισαν το Μαραθώνιο, αλλ' είδαν κι έπαθαν στο τέλος για να τους σταματήσουν.
-Μπράβο, Αντόνιο! τον συγχάρηκε ο Ντούτσε. Πώς όμως τα κατάφερες;
-Nτούτσε μου, απάντησε ο αφέτης, τους είπα μια λέξη.
-Tι τους είπες; ρώτησε περίεργος ο Μουσολίνι.
-Τσολιάς!!

(στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 258)