Μερόνυχτα σκυμμένη στέκει
Και ξενυχτάει δουλεύοντας για την πατρίδα
Κι ενώ σκυμμένη πλέκει,
Έχει ψηλά το μέτωπο η Ελληνίδα.
Και τα βελόνια γίνονται σπαθιά,
Που βγαίνουν από τη χρυσή τους θήκη,
Ν' αγωνιστούνε με το νιο πολεμιστή.
Και πλέκουν ως τη νύχτα τη βαθειά.
Κι είν' άσωστη κι ατέλειωτη η κλωστή
Όσο κι η Νίκη.

(Τίμος Μωραϊτίνης, εφ. Εστία, Δεκέμβριος 1940, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 248)