Πηγές > Πολιτιστικές επιδράσεις > Αιγυπτιακές επιδράσεις > Ταούρτ

Η Ταούρτ, "η Μεγάλη (Θεά)", όπως δηλώνει το όνομά της ήταν η προστάτιδα θεότητα των εγκύων και των νεογέννητων, αποτελώντας έτσι το ανάλογο της ελληνικής Ειλείθυιας. Το όνομά της αναφέρεται για πρώτη φορά στη 18η Δυναστεία. αΣτην εικονογραφία, ωστόσο, τα ίχνη της μπορούν να ανιχνευτούν και σε πρωιμότερες περιόδους. Η μορφή του όρθιου ιπποπόταμου απαντά ήδη κατά τη διάρκεια της 6ης Δυναστείας ως φυλακτό, ενώ από την Πρώτη Μεταβατική Περίοδο ή το πρώιμο Μέσο Βασίλειο ως διακόσμηση της βάσης σκαραβαίων. Ο όρθιος ιπποπόταμος προστάτευε κατά την αιγυπτιακή αντίληψη τη γέννηση αλλά και την αναγέννηση των νεκρών και για αυτό το λόγο αποτελούσε ένα συχνό ταφικό κτέρισμα ή έπαιζε ένα συγκεκριμένο ρόλο σε ταφικές τελετουργίες. Το πιο τυπικό προσδιοριστικό του στοιχείο αποτελούσε ένα μακρύ μαχαίρι. Με βάση εικονογραφικά και επιγραφικά δεδομένα μπορούν να διακριθούν δύο τύποι, ένας εκδικητικός ανδρικός και ένας ευεργετικός γυναικείος, από τους οποίους μόνο ο δεύτερος επιβιώνει μετά το τέλος της 12ης Δυναστείας. Από αυτό το χρονικό σημείο η Ταούρτ συνδυάζεται με έναν κροκόδειλο στην πλάτη της. Ο νέος αυτός εικονογραφικός τύπος στη 18η Δυναστεία γίνεται το σύμβολο ενός αστερισμού και εικονίζεται συχνά στους αιγυπτιακούς "Αστρονομικούς Πίνακες".

Η πρώτη εμφάνιση του εμπνευσμένου από την Ταούρτ "μινωικού δαίμονα" χρονολογείται στην Παλαιοανακτορική περίοδο. Πρόκειται για τρία σφραγίσματα από τη Φαιστό και την Κνωσό που απεικονίζουν μία υβριδική μορφή λέαινας-ιπποπόταμου που κρατά μία τελετουργική πρόχου. Στη Νεοανακτορική περίοδο οι παραστάσεις ατου "μινωικού δαίμονα" σε σφραγίδες ή σε σφραγίσματα πληθαίνουν. Σπάνια απαντά το συγκεκριμένο θέμα σε κάποια άλλη κατηγορία αντικειμένων. Μια από τις πιο αξιοσημείωτες αυτές εξαιρέσεις αποτελεί ένα υστερομινωικό Ι λίθινο ρυτό σε σχήμα τρίτωνα από τα Μάλια, με την παράσταση δύο τυπικών "δαιμόνων" που κρατούν τελετουργικές πρόχους και εκτελούν σπονδές. Από την Υστεροελλαδική ΙΙ Α περίοδο ο "δαίμονας" εμφανίζεται για πρώτη φορά και στη μυκηναϊκή εικονογραφία. Από εδώ και στο εξής εικονίζεται ως κυνηγός ή ως "επίκουρη" θεότητα του κυνηγιού αλλά και ως λατρευτής ή ακόλουθος θεοτήτων. Σε άλλες παραστάσεις μεταφέρει κατατροπωμένα ή νεκρά ζώα στον ώμο του, σε μία μάλιστα περίπτωση και μία ανθρώπινη μορφή. Στο τέλος της Υστερομινωικής ΙΙΙ Α 1 περιόδου ο "δαίμονας" εξαφανίζεται από τη μινωική εικονογραφία. Υπάρχει μια μοναδική εξαίρεση που χρονολογείται στην επόμενη, Υστερομινωική ΙΙΙ Α 2, περίοδο.

Η αφομοίωση της ααιγυπτιακής αυτής θεότητας στη μινωική εικονογραφία και θρησκεία συνδέθηκε με κάποιες αλλαγές στην εμφάνισή της, στα αντικείμενα που αυτή έφερε και προφανώς στο χαρακτήρα της. Ο ιπποπόταμος αποδίδεται συνήθως ως γάιδαρος ή άλλο ζώο και το μαχαίρι που αυτός κρατά στις αιγυπτιακές παραστάσεις αντικαθίσταται με την τελετουργική πρόχου. Η πιο σημαντική λειτουργία του "μινωικού δαίμονα" φαίνεται να είναι η συμμετοχή του σε τελετές εξαγνισμού, μια ιδιότητα την οποία κατείχε και η αιγυπτιακή Ταούρτ.

Δείτε επίσης:
Σκαραβαίοι
Πίθηκος
Κροκόδειλος
Γάτα
Gravidenflaschen