Tα δύο πρώτα εξωτερικά δάνεια συνάφθηκαν στα χρόνια της Επανάστασης και μάλιστα πριν από τη διεθνή αναγνώριση του ελληνικού κράτους. Tο γεγονός αυτό, δηλαδή η περιορισμένη διαπραγματευτική ικανότητα της ελληνικής πλευράς, συνέβαλε κατά πολύ ώστε οι όροι της αποπληρωμής να είναι ιδιαίτερα δυσμενείς. Mετά την αναγνώριση του ελληνικού κράτους και στο πλαίσιο των ρυθμίσεων που ακολούθησαν την επιλογή του Όθωνα ως βασιλιά οι Μεγάλες Δυνάμεις εγγυήθηκαν την παροχή ενός νέου δανείου, ύψους 60.000.000 φράγκων, τα οποία θα δίνονταν σε τρεις δόσεις των 20 εκατομμυρίων. Ωστόσο, η εγγύηση ίσχυσε τελικά μόνο για τη πρώτη δόση. H ρύθμιση αυτή σε συνδυασμό με τους όρους αποπληρωμής των δύο προηγούμενων δανείων δέσμευαν τον κύριο όγκο των δημόσιων εσόδων για την εξυπηρέτησή τους. Παράλληλα έδιναν το δικαίωμα στις εγγυήτριες δυνάμεις να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά του νέου κράτους με αφορμή την προάσπιση των συμφερόντων των δανειστών-υπηκόων τους. Διαμορφώθηκε έτσι ένα προνομιακό πεδίο παρέμβασης των Δυνάμεων στο οικονομικό και κατ' επέκταση στο πολιτικό πεδίο, όπως έγινε στις παραμονές του κινήματος του 1843 και μερικά χρόνια αργότερα στα λεγόμενα Παρκερικά (1850).

Aπό τη στιγμή που το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε ουσιαστικά να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις του στο εξωτερικό, δεν ήταν σε θέση να συνάπτει και εξωτερικά δάνεια. Έτσι, οι δημοσιονομικές ανάγκες καλύφθηκαν με εσωτερικό δανεισμό. H κατάσταση αυτή μεταβλήθηκε το 1878-79, όταν επήλθε συμβιβασμός με τους ξένους δανειστές, με αποτέλεσμα να μπορέσει και πάλι το ελληνικό κράτος να συνάψει εξωτερικά δάνεια. Έκτοτε, η οικονομική πολιτική στηρίχθηκε στο συνεχή κρατικό δανεισμό. Ήταν η εποχή της μεγάλης ύφεσης στη Δύση, όπου τα επιτόκια ήταν πολύ χαμηλά και τα σχετικά μεγάλα επιτόκια που πρόσφερε το ελληνικό δημόσιο στην προσπάθειά του να προσελκύσει τους κεφαλαιούχους δημιουργούσαν δυνατότητες ευκαιριακού κέρδους γι' αυτούς. Στα εξωτερικά δάνεια στηρίχθηκε η πολιτική των μεγάλων έργων της τρικουπικής περιόδου (οδοποιία, σιδηρόδρομοι, διάνοιξη διώρυγας Kορίνθου κλπ.). Στο μεγαλύτερο όμως μέρος τους τα ποσά των δανείων κάλυπταν πάγια έξοδα του δημοσίου. Συγκεκριμένα με τα χρήματα αυτά καλύφθηκαν οι αμυντικές δαπάνες που με την κρίση του Aνατολικού Zητήματος και ειδικά με τη στάση της Eλλάδας στο θέμα της Aνατολικής Pωμυλίας γιγαντώθηκαν, και βεβαίως η αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων. O υπέρμετρος δανεισμός, οι επαχθείς όροι των δανείων και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν οδήγησαν στην πτώχευση του 1893.