Η αποπομπή του Άρμανσμπεργκ, που τόσο επίμονα είχε ζητηθεί από το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών, δε συνοδεύθηκε από αλλαγή της πολιτικής του παλατιού. Η απολυταρχική διοίκηση, που εγκαινιάστηκε από την αντιβασιλεία και συνεχίστηκε από τον Άρμανσμπεργκ, διατηρείται και την περίοδο αυτή. Διατηρείται επίσης παρόμοια πολιτική απέναντι στα κόμματα, δηλαδή η πρόσκαιρη πριμοδότηση κάποιου και η περιθωριοποίηση των υπολοίπων. Την περίοδο 1838-43 ευνοήθηκαν διαδοχικά οι Ναπαίοι (που την προηγούμενη πενταετία ήταν ουσιαστικά υπό καθεστώς διωγμού), το αγγλικό και το γαλλικό κόμμα. Ωστόσο, αν και ο Όθωνας επέβαλε την προσωπική του απολυταρχία και κράτησε εκτός εξουσίας τις παραδοσιακές ηγετικές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας, στην πραγματικότητα απέτυχε να τις αποδυναμώσει. Αντίθετα, οι παραδοσιακές αυτές δυνάμεις δραστηριοποιούνται σταδιακά όλο και περισσότερο μέσω των κομμάτων, σε μια προσπάθεια να επανακάμψουν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο αυτή η δύναμη των κομμάτων αυξάνει ολοένα και περισσότερο. Κάποια από αυτά μάλιστα αποκτούν ισχυρά ερείσματα στον κόσμο της υπαίθρου. Αναφερόμαστε στους Ναπαίους, οι οποίοι με σύνθημα την προάσπιση της Ορθοδοξίας πέτυχαν να προσελκύσουν πολλούς οπαδούς, αλλά και στο γαλλικό κόμμα, με το οποίο διατηρούν σχέσεις οι σημαντικότεροι ρουμελιώτες οπλαρχηγοί.

Ήταν λοιπόν ζήτημα χρόνου να συγκλίνουν οι μεμονωμένες αντιπολιτευτικές κινήσεις των τριών πολιτικών σχηματισμών. Από το 1841 το ρωσικό και το αγγλικό κόμμα, που τα προηγούμενα χρόνια είχαν αποτύχει να περιορίσουν τις βασιλικές παρεμβάσεις στο κυβερνητικό έργο, φαίνεται ότι συνέκλιναν προς ενιαία αντιπολιτευτική δράση. Την εξέλιξη αυτή ευνόησε ασφαλώς η προσέγγιση των κυβερνήσεων της Αγγλίας και της Ρωσίας, μετά την κρίση του Ανατολικού Ζητήματος των χρόνων 1840-41. Εκείνο που έμενε ήταν να συσπειρωθεί με την αντιπολίτευση και το γαλλικό κόμμα, που ύστερα από πολυετή περιθωριοποίηση (1835-41) βρισκόταν ξανά στην εξουσία, υπό την ηγεσία όμως του Χρηστίδη και όχι του I. Κωλέττη, ο οποίος βρισκόταν από το 1835 στο Παρίσι ως πρεσβευτής. Τελικά, οι εσωτερικές διαφωνίες στο κόμμα αυτό αλλά και η άρση της υποστήριξης στο Χρηστίδη από τη γαλλική πρεσβεία οδήγησαν την πλειονότητα των σημαντικότερων στελεχών του (I. Κωλέττης, P. Παλαμήδης, Μακρυγιάννης κ.ά.) να προσχωρήσουν στην αντιπολίτευση.