Ο πόλεμος με την Ιταλία

Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης -ουσιαστικά του Ι. Μεταξά- να αντισταθεί στην ωμή ιταλική πρόκληση σηματοδότησε την εμπλοκή της χώρας σε έναν κύκλο βίας ενάντια σε καταφανώς υπέρτερες δυνάμεις. Η άρνηση απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και η συνακόλουθη απώθηση των εισβολέων από το ελληνικό έδαφος προκάλεσε μια σειρά από πολυεπίπεδες αντιδράσεις στο διεθνή χώρο και ανόρθωσε αποφασιστικά το ηθικό του λαού, γεγονός που αποτυπώθηκε στις επιμέρους φάσεις της σφοδρής σύγκρουσης.

Παρά τις ελλείψεις στις οργανωτικές δομές του στρατεύματος και την εμμονή της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας σε παρωχημένα στρατηγικά σχέδια, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις υλοποίησαν αυτό που αργότερα θεωρήθηκε η "πρώτη νίκη ενάντια στον άξονα". Η οριστική απόκρουση της ιταλικής εισβολής, μετά το ναυάγιο της "εαρινής επίθεσης", ανέστρεψε το διπλωματικό κλίμα και ανέστειλε τη ροπή προσχώρησης περιφερειακών κρατών στον αξονικό συνασπισμό.

Η αποτυχία του Mussolini απέναντι στην Ελλάδα μπορούσε να οδηγήσει σε ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων στη νοτιοανατολική Ευρώπη υπέρ των Συμμάχων και ανάγκασε το γερμανό εταίρο του να τον συνδράμει, εμπλέκοντας μια ακόμα ευρεία γεωγραφική ζώνη (τα Βαλκάνια) στην πορεία της ένοπλης διαμάχης.