Δε γνωρίζουμε ποιες ήταν οι βασικές δομές συγγένειας στη Nεολιθική περίοδο. Υπάρχουν όμως κάποιες αρχιτεκτονικές ενδείξεις που επιτρέπουν να διατυπώσουμε μερικές απόψεις.

Μία από αυτές τις ενδείξεις αφορά την κατανομή τροφοπαρασκευαστικών κατασκευών (εστίες, φούρνοι) στον οικισμό. Συγκεκριμένα, επισημαίνεται ότι στους οικισμούς της Ανώτερης και Μέσης Νεολιθικής αυτές οι κατασκευές τοποθετούνται συνήθως σε ανοιχτούς χώρους μεταξύ των σπιτιών. Η θέση τους αυτή μάλιστα δημιουργεί δυσκολίες ως προς το να κατανοήσουμε σε ποια οικία ανήκουν. Έτσι, συχνά θεωρείται ότι οι κατασκευές των ενδιάμεσων αστέγαστων χώρων χρησιμοποιούνταν από τα παραπλήσια σπίτια, που ίσως ανήκαν στην ίδια οικογένεια και κατ’ επέκταση στο ίδιο νοικοκυριό.

Αν ο παραπάνω τρόπος οργάνωσης χώρου μπορεί να θεωρηθεί δηλωτικός της συλλογικής διαβίωσης στο πλαίσιο μιας διευρυμένης ομάδας, θα μπορούσαμε πιθανότατα να πούμε ότι η κύρια μορφή κοινωνικής συγκρότησης του νεολιθικού νοικοκυριού ήταν το γένος ή η διευρυμένη-πολυγονική οικογένεια, που περιλαμβάνει και άλλα στενά συγγενικά πρόσωπα πέρα από τους γονείς και τα παιδιά. Ο τύπος της πολυγονικής οικογένειας αποτελεί την πιο διαδεδομένη μορφή συγγενικής οργάνωσης σε παρόμοιες κοινωνίες της Ασίας και Αυστραλίας που μελετώνται εθνογραφικά. Από άποψη λειτουργίας, η ένταξη πολλών ατόμων με στενούς συγγενικούς δεσμούς στην ίδια οικογένεια βοηθά στον καλύτερο καταμερισμό της εργασίας και διασφαλίζει την προστασία του συνόλου (συγγενειακός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής).

’γνωστος σε εμάς παραμένει επίσης ο τρόπος που αρθρώνονται οι σχέσεις συγγένειας και ανιχνεύεται η καταγωγή, δηλαδή η μητριαρχική ή πατριαρχική δόμηση των συστημάτων συγγένειας. Γενικότερα για τις προμυκηναϊκές κοινωνίες του Αιγαίου είχε προταθεί παλαιότερα η επικράτηση της μητριαρχίας και του μητρογραμμικού συστήματος συγγένειας, άποψη που συνεπαγόταν και την άσκηση εξουσίας από γυναίκες. Σήμερα όμως η άποψη αυτή αμφισβητείται έντονα ως απηχούσα όρους και συμβολισμούς του σύγχρονου κόσμου και ως επιστημονικά αναπόδεικτη. Αυτό που ενδιαφέρει τη σύγχρονη έρευνα είναι η ανίχνευση της θέσης της γυναίκας στην οντολογία της Nεολιθικής εποχής, καθώς και οι συμβολισμοί της γυναικείας υπόστασης στο σύστημα αξιών της εποχής.