Η λιθοτεχνία, η επεξεργασία του λίθου, κυρίως οψιανού και πυριτόλιθου, μέσω της λάξευσης είναι μία εξαιρετικά απαιτητική τεχνική διαδικασία που προϋποθέτει μακροχρόνια εμπειρία και ιδιαίτερη δεξιότητα.

Στη Nεολιθική εποχή ο οψιανός (ηφαιστιογενές υλικό) και ο πυριτόλιθος (ιζηματογενές πέτρωμα κρυπτοκρυσταλλικής υφής), διακινούνταν στη μορφή κατεργασμένων κονδύλων και έτοιμων λεπίδων σε αρκετά μακρινές εκτάσεις από την πηγή προέλευσης και τον τόπο κατασκευής τους. Σήμερα, η αναγνώριση των σταδίων παραγωγής αλλά και του τρόπου εισαγωγής του υλικού σε έναν οικισμό (σε μορφή κονδύλου, πυρήνα ή λεπίδας) είναι εφικτή μέσω της εφαρμογής πειραματικών προγραμμάτων που γίνονται σε ορισμένα εργαστήρια Πειραματικής Αρχαιολογίας σε χώρες της Ευρώπης από ερευνητές που εξειδικεύονται χρόνια στη λάξευση.

Οι τεχνικές παραγωγής, που σε όλες τις φάσεις της Nεολιθικής αγγίζουν υψηλά επίπεδα τεχνολογίας, μαρτυρούν ότι η παραγωγή βρισκόταν μάλλον στα χέρια ειδικών τεχνιτών που κατείχαν εξειδικευμένες γνώσεις σε ό,τι αφορούσε τις ιδιότητες των πετρωμάτων και είχαν αναπτύξει ένα μεγάλο φάσμα τεχνικών επεξεργασίας του πυρήνα και απόσπασης των λεπίδων προκειμένου να φέρουν τη λάξευση εις πέρας με επιτυχία και να ελαχιστοποιήσουν τα λάθη. Σύμφωνα με μία θεωρία που διατυπώθηκε από την αρχαιολόγο C. Perles, οι τεχνίτες οψιανού ήταν περιοδεύοντες, μετακινούνταν δηλαδή περιοδικά από οικισμό σε οικισμό, μεταφέροντας προδιαμορφωμένους πυρήνες οψιανού και εκτελώντας την απόσπαση ενός ορισμένου αριθμού λεπίδων σε κάθε οικισμό, ανάλογα με τις ανάγκες του.