Κατά τη διάρκεια της εκτενούς γεωλογικής εποχής της Πλειστόκαινου (1.6 εκατομ. - 10.000 π.σ.) το κλίμα μεταβαλλόταν διαρκώς λόγω της αλλεπάλληλης διαδοχής περιόδων Παγετώδους και Μεσοπαγετώδους. Κατά τη διάρκεια των πρώτων, οπότε και σχηματίζονταν οι παγετώνες, επικρατούσαν κλίματα ψυχρά και ξηρά (συνθήκες στέππας), ενώ κατά τα διαστήματα που μεσολαβούσαν το κλίμα θερμαινόταν, γεγονός που προκαλούσε τήξη των πάγων και σταδιακή άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια των περιόδων Παγετώδους της Πλειστόκαινου η Γη καλύφθηκε από πάγους σε ποσοστό 32%, ποσοστό πολύ ανώτερο από το σημερινό (μόλις 10%).

Οι εναλλαγές αυτές είχαν μεγάλες επιπτώσεις στη μορφολογία των χερσαίων και των θαλάσσιων τοπίων καθώς και στη σύσταση του φυτικού και του ζωικού κόσμου. Παράλληλα σημάδεψαν την ανθρώπινη ζωή, αφού κάθε φορά μετέβαλλαν καθοριστικά τις συνθήκες διαβίωσης, την οργάνωση του ομαδικού βίου αλλά και τις συνθήκες επικοινωνίας των ανθρώπινων ομάδων.

Βέβαια, η χρονική κλίμακα τέτοιων εναλλαγών κυμαίνεται: από μία εποχή, όσο χρειάζεται να αλλάξει η βλάστηση της πλαγιάς ενός βουνού, μέχρι εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια, όσο χρειάζεται για να αναδυθούν βυθισμένα κομμάτια γης ή να διαμελιστούν ενιαίες χερσαίες επιφάνειες. Έτσι, άλλοτε η ίδια γενιά ανθρώπων γινόταν μάρτυρας μικρών αλλά σημαντικών αλλαγών του τοπίου, άλλοτε όμως αργές και ριζικές αλλαγές του χώρου δε γίνονταν αντιληπτές αφού χάνονταν στη μνήμη πολλών γενεών.