Παραγωγή, εμπόριο, νομίσματα

Όπως προκύπτει από το Χρονικό του Μορέως, το εσωτερικό εμπόριο διεξαγόταν στις τοπικές πανηγύρεις (panejours), όπου Φράγκοι και Έλληνες συγκεντρώνονταν, για να πωλήσουν τα προϊόντα τους. Όσον αφορά το εξωτερικό εμπόριο οι Φράγκοι το είχαν παραχωρήσει στους Βενετούς, οι οποίοι βάσει της συνθήκης της Σαπιέντζας (που είχαν συνάψει το 1209 με το Γοδοφρείδο Α' Βιλλεαρδουίνο) είχαν κρατήσει μόνο τη Μεθώνη και την Κορώνη, ενώ είχαν αναγνωρίσει στο Γοδοφρείδο την κυριαρχία της υπόλοιπης Πελοποννήσου. Επίσης, είχαν διατηρήσει το δικαίωμα να εμπορεύονται στο πριγκιπάτο χωρίς την καταβολή δασμών, όπως και την άδεια να ιδρύουν σε κάθε πόλη εκκλησία, δικαστήριο και αποθήκη εμπορευμάτων.

Στην Πελοπόννησο παράγονταν προϊόντα, όπως το κρασί, οι σταφίδες, το κερί, το μέλι, το λάδι και ιδιαίτερα το μετάξι που εξαγόταν στην Ιταλία. Το σιτάρι δεν επαρκούσε και το εισήγαν από την Απουλία. Ο Κάρολος είχε υπό τη δικαιοδοσία του τη διεξαγωγή του εμπόριου σιτηρών και οργάνωνε αποστολές για εφοδιασμό των κάστρων, είτε για προσωπική χρήση των βαρόνων και του πρίγκιπα είτε για πώληση, συνήθως στη Γλαρένζα, για λογαριασμό της ανδεγαυικής αυλής. Τα έγγραφα του ανδεγαυικού αρχείου παρέχουν πολλές πληροφορίες για τον τρόπο οργάνωσης του εμπορίου των σιτηρών (ποσότητες, τιμές αγοράς και πώλησης, δασμοί εξαγωγής, ονόματα εμπόρων, αγορών κλπ.).

O Kάρολος αναδιοργάνωσε το νομισματοκοπείο της Γλαρένζας (Clarentie sicle nostre, σημ. Κυλλήνη), για να πληρώνει τα στρατεύματά του και έστελνε μέταλλο και ειδικούς αξιωματούχους (siclarii, zecchieri) για την εύρυθμη λειτουργία του. Η παραγωγή όμως των τορνεζίων παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα, διότι δεν ήταν δυνατό να συναγωνισθεί το ισχυρό βενετικό γρόσσο και το φλωρεντινό φιορίνι, και η λειτουργία του νομισματοκοπείου διακόπηκε το πρώτο μισό του 14ου αιώνα.