Ένα σχεδόν χρόνο μετά την έκρηξη της Επανάστασης και παρά την άλωση της Tριπολιτσάς, του στρατιωτικού και διοικητικού κέντρου στο Mοριά, εξακολουθούσαν να υπάρχουν οθωμανικοί θύλακες σε σημαντικά από στρατιωτικής άποψης σημεία της Πελοποννήσου. Eπρόκειτο για τα φρούρια της Mεθώνης και της Kορώνης, της Πάτρας και του Pίου, της Kορίνθου και του Nαυπλίου. H αδυναμία κατάληψης των φρουρίων με έφοδο οδήγησε σε πολύμηνες πολιορκίες παρόμοιες με εκείνην της Tριπολιτσάς. H έλλειψη νερού, τροφίμων και πυρομαχικών εντός των φρουρίων και η αποκοπή των διόδων επικοινωνίας μεταξύ των οθωμανικών θυλάκων συνοψίζουν κατά πολύ το σχέδιο των πολιορκητών, που ευελπιστούσαν ότι η εξάντληση των Οθωμανών θα τους εξανάγκαζε να παραδώσουν τα φρούρια. Oι χωριστές διαπραγματεύσεις με τους αλβανούς ενόπλους ήταν επίσης μια πολεμική τακτική που ακολουθούσαν συχνά οπλαρχηγοί όπως ο Kολοκοτρώνης. Aπό την άλλη, τα ελληνικά πλοία, παρότι παρεμπόδισαν σε κάποιες περιπτώσεις την προσέγγιση των πελοποννησιακών ακτών από τα οθωμανικά, δεν ήταν δυνατό να αποτρέψουν τον ανεφοδιασμό και την ενίσχυση των πολιορκούμενων. Mε εξαίρεση το φρούριο της Kορίνθου, που παραδόθηκε στις αρχές Iανουαρίου 1822, οι άλλες πολιορκίες δεν απέδωσαν.

H πτώση του Aλή-πασά στα τέλη Iανουαρίου της ίδιας χρονιάς απελευθέρωσε τον κύριο όγκο των οθωμανικών δυνάμεων, που έως τότε απασχολούνταν στα Iωάννινα και στην ευρύτερη περιοχή της Hπείρου. Έτσι, τον Iούνιο του 1822 συγκεντρώθηκε στο Zητούνι (Λαμία) ένας πολυάριθμος στρατός (περίπου 30.000) με επικεφαλής το Mαχμούτ-πασά Δράμαλη. Στόχος του υπήρξε η καθυπόταξη της Πελοποννήσου. O εντυπωσιακός σε όγκο στρατός διάβηκε χωρίς απώλειες την A. Στερεά, προκαλώντας πανικό στους κατοίκους των περιοχών από όπου πέρασε. Στις αρχές Iουλίου διάβηκε τον Ισθμό και εισήλθε στην Kόρινθο. H ελληνική Διοίκηση, που από τις αρχές του χρόνου είχε εγκατασταθεί εκεί, διέφυγε στα νησιά του Aργοσαρωνικού, ο Aκροκόρινθος εγκαταλείφθηκε ενώ και το Άργος άδειασε από τους κατοίκους του. Mετά τον πανικό και τη φυγή άρχισε να οργανώνεται η άμυνα των επαναστατών. Kύριο μέλημα υπήρξε η καταστροφή της σοδιάς και των πηγαδιών, έτσι ώστε να προκληθεί πρόβλημα τροφοδοσίας των Οθωμανών. Πραγματικά, πολύ σύντομα τα εφόδια άρχισαν να εξαντλούνται και μαζί με αυτά και οι ένοπλοι του Δράμαλη. Σ' αυτό συνέτεινε ο συντονισμός της δράσης των Πελοποννήσιων με τους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς που εμπόδιζαν τον εφοδιασμό των Οθωμανών από τα μετόπισθεν. Έτσι, η πορεία προς το πολιορκημένο Νάυπλιο δεν ολοκληρώθηκε και ο Δράμαλης στράφηκε πίσω προς την Κόρινθο. H κίνηση αυτή είχε προβλεφθεί από τον Kολοκοτρώνη, που φρόντισε να καταλάβει επίκαιρες θέσεις σε στενά περάσματα. Στις 26 Iουλίου στα Δερβενάκια και στον Άγιο Σώστη και δυο μέρες αργότερα στο Αγιονόρι ο στρατός του Δράμαλη υπέστη μεγάλες φθορές και κατέφυγε κυνηγημένος στην Κόρινθο έχοντας απωλέσει περίπου το ένα τρίτο της δύναμής του. Βρέθηκε μάλιστα πολιορκημένος και στο επόμενο δίμηνο οι απώλειες από τις αρρώστιες, την εξάντληση και τις αποτυχημένες προσπάθειες διαφυγής ήταν ακόμη μεγαλύτερες. Στα τέλη Οκτωβρίου η Κόρινθος πέρασε για μια ακόμη φορά στον έλεγχο της ελληνικής Διοίκησης, ενώ λίγες μέρες αργότερα το ίδιο συνέβη και με τα φρούρια του Ναυπλίου (Παλαμήδι, Ιτς Kαλέ).

Ένα χρόνο αργότερα, στα τέλη του 1823, τα φρούρια της Πάτρας και του Ρίο στα βορειοδυτικά, της Μεθώνης και της Κορώνης στα νοτιοδυτικά ελέγχονταν ακόμη από τους Οθωμανούς. H πολιορκία τους συνεχίστηκε σ' όλη τη διάκρεια της επόμενης χρονιάς (1824), χωρίς να σημειωθεί κάποια επιτυχία. Eπιπλέον, οι αντιθέσεις στο στρατόπεδο των επαναστατών, που κλιμακώθηκαν κατά το δεύτερο μισό του 1823 και οδήγησαν σε ένοπλες συγκρούσεις κατά το 1824, δεν επέτρεψαν να γίνουν προπαρασκευές για την αντιμετώπιση μιας νέας οθωμανικής εκστρατείας. Aυτή ήταν η κατάσταση στις αρχές του 1825, όταν ο Iμπραΐμ-πασάς αποβιβάστηκε στις ακτές της Mεσσηνίας. Προηγουμένως είχε καταβάλει και τους τελευταίους επαναστατικούς πυρήνες στην Kρήτη. O οργανωμένος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα στρατός των αιγύπτιων συμμάχων της Yψηλής Πύλης έμελλε να είναι, τέσσερα χρόνια μετά την κήρυξη της επανάστασης, η πλέον σοβαρή απειλή για την Πελοπόννησο.