Η διάκριση ανάμεσα στα διάφορα ποιητικά είδη είναι πολλές φορές πιο ξεκάθαρη μουσικά παρά μετρικά. Η ελεγεία συνοδευόταν συνήθως από τον αυλό και ήταν το μόνο είδος που απαιτούσε δύο εκτελεστές. Αντίθετα, επειδή το έπος ψαλλόταν με τη συνοδεία βαθύφωνης κιθάρας και η μονωδία με τη συνοδεία λύρας ή βαρβίτου, μπορούσαν να παρουσιαστούν από ένα μόνο εκτελεστή. Αν και η λέξη ελεγεία προέρχεται από το έλεγος, ένα θρηνητικό άσμα, το ελεγειακό μέτρο χρησιμοποιήθηκε και για ποίηση εντελώς διαφορετικού περιεχομένου.
Ο ίαμβος ήταν αρχικά ποίηση συνδεδεμένη με το Διόνυσο, και ως λέξη έχει ίσως "προελληνική" προέλευση. Το μέτρο που χρησιμοποιείται είναι συνήθως ιαμβικό τρίμετρο ή τροχαϊκό τετράμετρο και αυτό είναι αρκετό, για να χαρακτηριστεί ένα ποίημα ίαμβος. Το περιεχόμενό του όμως είναι ποικίλο και στην ιωνική εκδοχή του είναι συχνά μία αναφορά σε πρώτο πρόσωπο.


Ο Αρχίλοχος από την Πάρο ήταν αναμφισβήτητα ο σημαντικότερος από τους λυρικούς ποιητές και η υστεροφημία του ήταν μεγάλη. Κατείχε ξεχωριστή θέση στην παιδεία των κλασικών χρόνων, πλάι στον Όμηρο και τον Ησίοδο. Έζησε μία πολυτάραχη και κακόφημη ζωή, υπήρξε πιθανόν μισθοφόρος και σκοτώθηκε σε μάχη από κάποιο Νάξιο, τον Καλώνδα. Η ζωή του συνδέθηκε με χρονολογημένα ιστορικά γεγονότα, τη βασιλεία του Γύγη (687-52 π.Χ.), την καταστροφή της Μαγνησίας από τους Κιμμέριους (652 π.Χ.) και την ολική έκλειψη ηλίου του 648 π.Χ., και έτσι είμαστε σε θέση να χρονολογήσουμε με σχετική ακρίβεια το έργο του.
Μολονότι βασίστηκε πολύ στο έπος, εισήγαγε κάποιους λεκτικούς νεοτερισμούς και χρησιμοποίησε διάφορα μέτρα, γεγονός που μαρτυρά την ύπαρξη πριν από αυτόν μίας αναπτυσσόμενης ποιητικής παράδοσης. Ο Αρχίλοχος χρησιμοποίησε συχνά το πρώτο πρόσωπο και αυτό οδήγησε ορισμένους μελετητές να θεωρήσουν την ποίησή του αυτοβιογραφική. Προφανώς όμως ο Αρχίλοχος υποδυόταν ρόλους, μεταξύ των οποίων εκείνον του επαγγελματία στρατιώτη και του εραστή, φαινόμενο που θεωρείται σύνηθες στο λαϊκό πολιτισμό και την προφορική παράδοση.

Σύγχρονος του Αρχίλοχου ήταν ο Καλλίνος από την Έφεσο. Σώζονται μόνο μικρά αποσπάσματα από το έργο του και τα πιο ενδιαφέροντα είναι στρατιωτικά άσματα. Το υλικό της παράδοσης, όπως οι παρομοιώσεις δανεισμένες από το έργο του Ομήρου, αποκτούν στην ποίηση του Καλλίνου μία πρωτόγνωρη ζωντάνια και μία συναισθηματική αμεσότητα.
Την ίδια εποχή έζησε και ο Τυρταίος στη Λακωνία. Τα σωζόμενα έργα του είναι όλα σε ελεγειακή μορφή και εμπνέονται από τα γεγονότα του Μεσσηνιακού πολέμου, τα οποία σημάδεψαν τη γενιά του. Εξυμνεί σε αυτά τη στρατιωτική αρετή και τις αξίες που χαρακτηρίζουν τη σπαρτιατική κοινωνία όπως την ευθύνη, την πειθαρχία και την αφοσίωση.


Μία γενιά νεότερος ήταν ο Μίμνερμος από την Κολοφώνα (τέλη 7ου αιώνα π.Χ.). Αναφέρεται κυρίως ως ερωτικός ποιητής, αλλά στα αποσπάσματα που διασώθηκαν από το έργο του συναντάμε, επίσης, μία ενδιαφέρουσα εκδοχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, καθώς και την παλαιότερη μαρτυρία για την ιωνική μετανάστευση και τον αποικισμό της Κολοφώνας από την Πύλο.
Γύρω στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. ξεχώρισε ο Θέογνης, για τον οποίο ο Πλάτωνας παραδίδει πως ήταν πολίτης των Μεγάρων της Σικελίας. Το εξαιρετικό με το έργο του Θέογνη είναι ότι σώθηκε διαμέσου των αιώνων όχι ως αποσπάσματα αλλά ως ένα ενιαίο σώμα, στο οποίο έχουν παρεισφρήσει αρκετά ξένα στοιχεία. Η γλώσσα του Θέογνη φανερώνει την προσαρμογή της σε ένα νέο κόσμο, όπου τα ομηρικά πρότυπα της φθίνουσας αριστοκρατίας δεν είναι πια αναγνωρίσιμα. Οι χαρές της ζωής έχουν στο έργο του ιδιαίτερο βάρος και οι αξίες που εξυμνεί είναι η ομορφιά, η νεότητα, η ανδρική συντροφικότητα, η φήμη και οι απολαύσεις των συμποσίων.


Μεταξύ εκείνων που συνέθεσαν ελεγείες και ιάμβους στην αρχαϊκή περίοδο, ξεχωρίζουν ακόμα ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Σιμωνίδης ο Αμοργίνος και ο Ιππώναξ από την Έφεσο. Ο Σιμωνίδης ήταν γνωστός στην αρχαιότητα για τα σκωπτικά ποιήματά του, αλλά αρκετά συχνά συγχεόταν με τον ομώνυμο, νεότερό του όμως, Σιμωνίδη τον Κείο.


| εισαγωγή | γράμματα | τέχνες | θρησκεία | Αρχαϊκή Περίοδος

Σημείωση: Επιλέγοντας τις εικόνες θα δείτε μια σύντομη περιγραφή.