Θεμίστιος (4ος αιώνας): διάσημος ρήτορας και σοφιστής. Έγραψε 34 λόγους για εορτές, επιστολές και υπομνήματα σε έργα του Αριστοτέλη. Αν και εθνικός, είχε φιλικές σχέσεις με χριστιανούς, όπως με το Γρηγόριο Ναζιανζηνό, με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του εμπιστεύτηκε τη μόρφωση του γιου του Αρκάδιου.
Θεοδόσιος Γραμματικός: συγγραφέας ενός ποιήματος για την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες το 717-718.
Θεοδόσιος Διάκονος: συγγραφέας του ποιήματος Η Άλωση της Κρήτης. Το έργο γράφτηκε το 962-963 και πραγματεύεται την κατάκτηση του νησιού από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά.
Θεοδώρα (6ος αιώνας): αυτοκράτειρα και σύζυγος του Ιουστινιανού. Ηθοποιός στην Αλεξάνδρεια, πριν γνωρίσει τον Ιουστινιανό, σκιαγραφείται από τον Προκόπιο (στην Απόκρυφη Ιστορία) ως ανήθικη, φίλαρχη και αδίστακτη γυναίκα. Είχε ενεργό ανάμειξη στις υποθέσεις του κράτους και της θρησκείας, στήριξε τους μονοφυσίτες της Κωνσταντινούπολης και επηρέασε τον Ιουστινιανό σε πολιτικές αποφάσεις.
Θεοδώρητος Κύρου (5ος αιώνας): εκκλησιαστικός συγγραφέας. Έλαβε κλασική μόρφωση, έγινε μοναχός και αναμείχθηκε στις θρησκευτικές διαμάχες με το Νεστόριο. Έγραψε πολυάριθμα έργα (ασκητικά, δογματικά και απολογητικά), από τα οποία το διασημότερο είναι η Εκκλησιαστική Ιστορία του, που καλύπτει την περίοδο 323-428.
Θεόδωρος Β' Λάσκαρης: βυζαντινός αυτοκράτορας που βασίλεψε στη Νίκαια από το 1254 ως το 1258. Υπήρξε λόγιος και μαθητής του Νικηφόρου Βλεμμύδη. Ασχολήθηκε με τη ρητορική και την επιστολογραφία.
Θεόδωρος Στουδίτης (τέλη 8ου-αρχές 9ου αιώνα): λόγιος μοναχός και ηγούμενος της Μονής του Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη. Στη διάρκεια της θητείας του ως ηγούμενου, η μονή έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο και διάσημο εργαστήριο αντιγραφής χειρογράφων (scriptorium). Από τους σπουδαιότερους υπερασπιστές των εικόνων, είχε ενεργό δράση στη δεύτερη περίοδο της Εικονομαχίας. Έγραψε πολλά έργα, ανάμεσα στα οποία κατηχήσεις προς τους μοναχούς, 3 αντιρρητικούς λόγους κατά των εικονομάχων, ιαμβικά ποιήματα και επιγράμματα.
Θεόκριτος (α' μισό 3ου αιώνα π.Χ.): συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους ποιητές της Ελληνιστικής εποχής. Πασίγνωστα είναι τα βουκολικά του ποιήματα (ειδύλλια).
Θεοφάνης Ομολογητής (8ος αιώνας): ιστορικός-χρονογράφος. Συνέθεσε Χρονογραφία, που πραγματεύεται την περίοδο από το 284 ως το 813 και ακολουθεί τη χρονολογική διάρθρωση με εξιστόρηση των γεγονότων κατ' έτος. Είναι μοναδική ιστορική πηγή. Στην πρώτη περίοδο της εικονομαχικής κρίσης, ο Θεοφάνης εναντιώθηκε στο Λέοντα Ε' και εξορίστηκε. Ανακηρύχτηκε ομολογητής από την εκκλησία.
Θεοφύλακτος Αχρίδος (μέσα 11ου-αρχές 12ου αιώνα): κληρικός και λόγιος. Μαθητής του Μιχαήλ Ψελλού, υπήρξε στη συνέχεια δάσκαλος μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας των Δουκών και επί της βασιλείας του Αλεξίου Α' Κομνηνού έγινε αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας. Ασχολήθηκε με τη ρητορική, την επιστολογραφία και τη λόγια ποίηση. Διακρίθηκε επίσης και ως θεολόγος. Έγραψε θεολογικές ερμηνείες σε κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ομιλίες και διάφορες πραγματείες εναντίον των Λατίνων, των Ιουδαίων κ.ά.
Θουκυδίδης (5ος αιώνας π.Χ.): ο μεγαλύτερος ιστορικός της ελληνικής Αρχαιότητας. Εξιστόρησε τον Πελοποννησιακό πόλεμο σε οκτώ βιβλία. Έθεσε τις αρχές για την ιστορική συγγραφή και θεμελίωσε την ερμηνεία των γεγονότων. Θεωρείται ο θεμελιωτής της ιστορικής επιστήμης.