|
Tο
στάδιο
Αν υπάρχει ένα στάδιο που να χρησιμοποιήθηκε τόσο στον πόλεμο
όσο και στην ειρήνη, αυτό δεν είναι άλλο από το Ολυμπιακό
Στάδιο στο Ελσίνκι, όπου φιλοξενήθηκαν οι δέκατοι  πέμπτοι
Ολυμπιακοί Αγώνες.
Το στάδιο με τη λιτή παρουσία που του προσέδωσαν οι αρχιτέκτονες
Y. Lingren και T. Jontti, χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής
της δεκαετίας του 1930, άρχισε να κατασκευάζεται το 1934.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, την εποχή που η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή
Επιτροπή) αφαιρούσε τη διοργάνωση των Αγώνων του 1940 από
το Τόκιο, εξαιτίας του ρωσοϊαπωνικού πολέμου, και ανέθετε
τη διοργάνωση των δωδέκατων Ολυμπιακών Αγώνων στο Ελσίνκι,
το στάδιο βρισκόταν στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσής του.
Οι Αγώνες αυτοί ωστόσο δεν έγιναν ποτέ, όπως και οι επόμενοι,
εξαιτίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Στα χρόνια του πολέμου,
και συγκεκριμένα την περίοδο 1941-1944, η Φιλανδία δέχτηκε
συχνά τις επιθέσεις της Σοβιετικής Ένωσης, σε μία από τις
περιφερειακές συγκρούσεις που πλαισίωσαν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έτσι, το στάδιο αποτέλεσε ένα από τα βασικά σημεία στρατιωτικής
άμυνας της πόλης στις αεροπορικές επιθέσεις. Στη διάρκεια
των επιχειρήσεων αυτών, ιδίως στις αρχές του 1944, το στάδιο
έγινε συχνά βομβιστικός στόχος, δίχως όμως να πάθει μεγάλες
καταστροφές.
Με τη λήξη του πολέμου οι Φιλανδοί επιδίωξαν να τους δοθούν
οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1948, όμως τελικά η διοργάνωση του
1952 ανατέθηκε στο Ελσίνκι. Έτσι, από το 1947 άρχισαν να προετοιμάζονται
για τη διοργάνωση αυτή και από την ίδια χρονιά ξεκίνησαν και
οι ανακατασκευές στο στάδιο. Ανάμεσα στα άλλα έργα, προστέθηκαν
νέες κερκίδες και η χωρητικότητα έφθασε στις 70.000 θέσεις,
ενώ στην είσοδο του σταδίου τοποθετήθηκε το άγαλμα του Paavo
Nurmi. Ήταν ένας ακόμη τρόπος απόδοσης τιμών στον 56χρονο
ήρωα του φιλανδικού αθλητισμού. Κοντά στο στάδιο κατασκευάστηκαν
το κολυμβητήριο και οι άλλοι χώροι για τη διεξαγωγή των αθλημάτων,
ενώ αρκετά κοντά, σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων, κατασκευάστηκε
το ένα από τα δύο Ολυμπιακά Χωριά.
Αυτό το δεύτερο Ολυμπιακό Χωριό προοριζόταν για τη διαμονή
των αθλητών από τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές
χώρες και βρισκόταν αρκετά μακρύτερα, περίπου 8 χιλιόμετρα
από το στάδιο και τις άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις. Μάλιστα
οι Σοβιετικοί στην πρώτη τους αυτή παρουσία σε Ολυμπιακούς
Αγώνες σχεδίαζαν να διαμένουν οι αθλητές τους στο Λένινγκραντ
και από εκεί να τους μεταφέρουν με αεροπλάνο στο Ελσίνκι,
κάτι που τελικά δεν υιοθετήθηκε. Η ύπαρξη δύο Ολυμπιακών Χωριών
δεν επαναλήφθηκε σε καμιά από τις επόμενες ολυμπιακές διοργανώσεις.
Ωστόσο, η "απόσταση" και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους αθλητές
ιδίως της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή
το μπόλιασμα του αθλητισμού με τον Ψυχρό Πόλεμο που θα χαρακτηρίσει
όλες τις διοργανώσεις έως τη δεκαετία του 1990, είδαν την
ιδανική τους έκφραση στην ύπαρξη των δύο Ολυμπιακών Χωριών
του 1952.
|
