πατήστε για μεγέθυνση

 

πατήστε για μεγέθυνση

 

πατήστε για μεγέθυνση

 

πατήστε για μεγέθυνση

 

 

Λευκάδα

Η Λευκάδα (Santa Mavra) δεν ακολούθησε σε όλες τις φάσεις της την ιστορία των υπόλοιπων νησιών του Ιονίου. Κατά το 13ο αιώνα αποτελούσε τμήμα του δεσποτάτου της Ηπείρου. Το πιο πιθανόν είναι να παραχωρήθηκε στον Ιωάννη Orsini, γιο του παλατίνου κόμη Κεφαλλονιάς και Ζακύνθου, με την ευκαιρία του γάμου του με την κόρη του δεσπότη της Ηπείρου Νικηφόρου Β', ο οποίος εμφανίζεται ως κύριός της το 1300. Σύμφωνα με μαρτυρίες, κατά τα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας, ο πληθυσμός αναζήτησε άσυλο στην απέναντι ηπειρωτική ακτή. Με την επέκταση της κυριαρχίας της οικογένειας Orsini στην Ήπειρο, το νησί ενώθηκε πολιτικά μαζί της, ενότητα που διατηρήθηκε έως το 1331, όταν ο έκπτωτος δούκας των Αθηνών Gautier de Brienne κατέλαβε το νησί στο πλαίσιο εκστρατείας με σκοπό την ανακατάληψη των κτήσεών του. Τη διοίκησή του την ανέθεσε σε γάλλους τοποτηρητές. Καταργήθηκε τότε η ορθόδοξη επισκοπή και ο πάπας αντικατέστησε τον ορθόδοξο επισκόπο με λατίνο. Μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, ο λατίνος επίσκοπος ανέφερε ότι καθολικοί ιερείς (canonici) είχαν ασπασθεί την Ορθοδοξία.

Το νησί ακολούθησε την τύχη της Βόνιτσας, όταν το 1355 παραχωρήθηκαν από κοινού ως φέουδο από τον έκπτωτο δούκα των Αθηνών Gautier de Brienne στο Γρατιανό Zorzi, βενετικής καταγωγής έμπιστό του, που παλαιότερα είχε διαχειρισθεί τη διοίκηση των κτήσεών του. Πύκνωναν όμως παράλληλα οι διεκδικητές της Ηπείρου -μεταξύ των οποίων ισχυρότεροι αναδεικνύονταν ο αλβανός Κάρολος Θώπια και ο Νικηφόρος, γιος του παλατίνου κόμη Κεφαλλονιάς και Ζακύνθου-, οι οποίοι έβλεπαν το νησί της Λευκάδας ως προέκταση της ηπειρωτικής ακτής. Ο Zorzi (ή Giorgi) στράφηκε για βοήθεια στη Βενετία το 1357 και εκείνη ανταποκρίθηκε πρόθυμα. Όταν όμως ο βενετικός στόλος έφτασε στο νησί, οι κάτοικοί του -υποκινημένοι από το Νικηφόρο και το νέο κόμη Κεφαλλονιάς και Ζακύνθου Λεονάρδο Α' Tocco- είχαν ήδη επαναστατήσει και συλλάβει το Zorzi. Η νίκη όμως του Καρόλου Θώπια και ο θάνατος του Νικηφόρου έδωσαν στο Zorzi την ευκαιρία να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να καταστείλει την αντίδραση των κατοίκων και να απομακρύνει τη Βενετία από το νησί. Το επεισόδιο αυτό της εξέγερσης των κατοίκων εναντίον του "αυθέντη" ενέπνευσε μεταγενέστερα στον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη τη συγγραφή του Φωτεινού.

Ο Zorzi διατήρησε την κυριαρχία της Λευκάδας ως το θάνατό του, το 1362. Τότε οι κάτοικοι κάλεσαν το Λεονάρδο Α' Tocco, κόμη Κεφαλλονιάς και Ζακύνθου, προκειμένου να του παραδώσουν την αρχή του νησιού, ενέργεια που επέφερε την ένταξη και της Λευκάδας στην ίδια πολιτική ενότητα με τα άλλα Ιόνια νησιά. Η Βενετία, βέβαια, που απέβλεπε στην επέκταση της επιρροής της στο Ιόνιο, αντιδρούσε σ' αυτή την κυριαρχία. Το 1390, μάλιστα, επικαλούμενη παλαιά προνόμια της βενετικής οικογένειας των Zorzi, διαμαρτυρήθηκε για το φόρο διοδίων που επιβλήθηκε στα βενετικά πλοία που περνούσαν από τον πορθμό της Αγίας Μαύρας. Το δουκάτο των Tόκκων στα Ιόνια καταλύθηκε από τους Τούρκους το 1479 και η Λευκάδα παρέμεινε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία ως το 1699.