Eκκλησιαστική οργάνωση

Το 1208, ο ορθόδοξος επίσκοπος της Εύβοιας, ο οποίος αμέσως μετά τη λατινική κατάκτηση δήλωσε υποταγή στη Ρώμη και αναγνώρισε το λατίνο αρχιεπίσκοπο της Κωνσταντινούπολης, καθαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε από λατίνο επίσκοπο. Η Εύβοια ήταν οργανωμένη αρχικά στις λατινικές επισκοπές Χαλκίδας, Καρύστου, Ωρεών και Αυλώνος. Αργότερα, το 1222, οι λατινικές επισκοπές Καρύστου, Ωρεών και Αυλώνος συγχωνεύθηκαν με της Χαλκίδας και αποτέλεσαν μία επισκοπή με έδρα τους την πόλη αυτή. Μετά το 1239, ανασυστάθηκε η επισκοπή Αυλώνος, εξαιτίας έντονης διαμαρτυρίας των κατοίκων της περιοχής. Στην επισκοπή Αυλώνος περιλαμβανόταν η νότια Εύβοια, ενώ το υπόλοιπο τμήμα του νησιού ανήκε στη δικαιοδοσία του επισκόπου Χαλκίδας. Και οι δύο επίσκοποι του νησιού υπάγονταν εκκλησιαστικά στο λατίνο αρχιεπίσκοπο Αθηνών.

Ωστόσο, η επισκοπή Χαλκίδας απολάμβανε προνομιακής μεταχείρισης, ως έδρα του τιτουλάριου λατίνου πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, μετά την ανακατάληψη της Πόλης από τους Βυζαντινούς (1261). Ο ορθόδοξος κλήρος του νησιού παρέμεινε πρακτικά ακέφαλος, καθόλη τη διάρκεια της Λατινοκρατίας στην Εύβοια. Στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Χαλκίδα, υπήρχε από το 1211 η εκκλησία του Αγίου Μάρκου, που υπαγόταν στην εκκλησία του San Giorgio Maggiore της Βενετίας. Στην Εύβοια είχαν εγκατασταθεί από νωρίς Δομινικανοί, Φραγκισκανοί και Κιστερκιανοί μοναχοί καθώς και Ναΐτες ιππότες.