Aίρεση του χριστιανισμού του 5ου αιώνα, την οποία απασχόλησε το ζήτημα της σχέσης Θεού-ανθρώπου στο Xριστό. Οι επονομαζόμενοι αληθινοί μονοφυσίτες (οπαδοί του Ευτυχίου) αρνούνταν να δεχτούν την αρχή της ένωσης των δύο φύσεων, της θείας και της ανθρώπινης, στο πρόσωπο του Χριστού, υποστηρίζοντας ότι η ανθρώπινη φύση του είχε απορροφηθεί από τη θεϊκή. Οι "κατ' όνομα" μονοφυσίτες (οπαδοί του Σεβήρου της Αντιοχείας) θεωρούσαν ότι ο Χριστός κατείχε μία νέα φύση, στην οποία ενώνονταν οι τέλειες ανθρώπινες και οι τέλειες θεϊκές ιδιότητες.
Ο μονοφυσιτισμός καταδικάστηκε από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ. Ωστόσο, βρήκε γόνιμο έδαφος ανάπτυξης και διάδοσης στις περιοχές της Συρίας και της Αιγύπτου, όπου οι οπαδοί του αντιδρούσαν με τον τρόπο αυτό και στην κεντρική εξουσία της Κωνσταντινούπολης. Οι κάτοικοι της Αιγύπτου που ασπάστηκαν την αίρεση ονομάστηκαν κόπτες, σε αντίθεση με τους πιστούς στα κηρύγματα της Συνόδου της Χαλκηδόνας, που αποκαλούνταν μελχίτες.
Ο μονοφυσιτισμός έγινε επίσης αποδεκτός από την αρμενική εκκλησία και τους Αρμενίους.