ια αρκετά συνηθισμένη τακτική των Οθωμανών, προκειμένου να απαλλάξουν μία περιοχή από ταραχοποιά στοιχεία και να εποικήσουν κάποια άλλη με μειωμένη πληθυσμιακή πυκνότητα, ήταν το surgun, ο εκτοπισμός των πληθυσμών. Οι μετακινήσεις αυτές άλλοτε ήταν αναγκαστικές και κατόπιν εντολής από την Πύλη, άλλοτε ήταν επιλογή των ίδιων των πληθυσμών. Σ' αυτές τις περιπτώσεις η οθωμανική ηγεσία επιθυμούσε την εξασφάλιση για τους υπηκόους της μεγάλων και εύφορων εκτάσεων, προκειμένου να συντηρήσει τους σπαχήδες που κατείχαν τιμάρια κι οι οποίοι αποτελούσαν το στρατό της αυτοκρατορίας. Μεγάλες ομάδες ανθρώπων, κυρίως νομάδες, όπως οι Γιουρούκοι της Μικράς Ασίας, μεταφέρθηκαν στα μέσα του 14ου αιώνα, κατόπιν σουλτανικής διαταγής, στην περιοχή των Γιαννιτσών και του Στρυμόνα, η οποία είχε ερημωθεί κατά την περίοδο της κατάκτησης. Αντίστοιχα, στην περιοχή της Θράκης εγκαταστάθηκαν τα πρώτα τουρκομανικά φύλα, που έφτασαν το 14ο αιώνα αμέσως μετά την κατάκτηση. Η περιοχή της Λάρισας, επίσης, εποικίστηκε με στρατό που έφτασε με επικεφαλής το δερβίση Χασάν Μπαμπά. Με τον τρόπο αυτό, περιοχές χωρίς γηγενή μουσουλμανικό πληθυσμό ή ερημωμένες από τους πολέμους εποικίστηκαν, συχνά σε τέτοιο βαθμό, ώστε κατά πλειοψηφία να κατοικούνται από μουσουλμάνους.
