Την περίοδο αυτή υπήρχε μια σειρά από τακτικούς φόρους και έκτακτες συμπληρωματικές φορολογικές υποχρεώσεις, εκ των οποίων τα περισσότερα υπήρχαν και παλαιότερα στο βυζαντινό κράτος. Οι υπήκοοι έπρεπε να τα πληρώνουν προς όφελος του κράτους ή των υπαλλήλων του. Το βάρος τους για τους φορολογούμενους ποίκιλλε ανάλογα με την εποχή. Oι φόροι, λοιπόν, της περιόδου από το 610 έως το 867 ίσχυαν και στην περίοδο αυτή, τόσο οι άμεσοι τακτικοί -που αποτελούσαν τη βασική φορολογία- (έγγειος φόρος ή δημόσια, καπνικόν εννόμιον, συνωνή και δικερατοεξάφολλον) όσο και οι έμμεσοι (τα κομμέρκια) και οι έκτακτοι (οι αγγαρείες που τώρα ονομάζονταν γενικά επήρειαι). Οι επήρειαι την περίοδο αυτή ήταν έκτακτες υποχρεώσεις άλλοτε σε χρήμα άλλοτε σε είδος και άλλοτε σε προσωπική εργασία. Τέτοια ήταν π.χ. η υποχρέωση παροχής καταλυμάτων για τους στρατιωτικούς και πολιτικούς αξιωματούχους και για τους υπαλλήλους της αυτοκρατορίας. 'Aλλες επήρειαι ήταν, επίσης, η παροχή -δωρεάν ή σε καθορισμένη από το κράτος τιμή- ειδών διατροφής για το στρατό σε εκστρατεία (χορηγία), ο ανεφοδιασμός των οχυρών θέσεων (σιτηρέσιον κάστρων) καθώς και διάφορες αγγαρείες στα κρατικά έργα, την οδοποιία, την κατασκευή γεφυρών ή την καστροκτισία. Οι φόροι συνήθεια (δικαίωμα των φοροεισπρακτόρων) και ελατικόν (ανταμοιβή των αστυνομικών που συνόδευαν τους φοροεισπράκτορες) εμφανίστηκαν αρχικά ως έκτακτοι αλλά μετά ενσωματώθηκαν στο βασικό φόρο. 'Aλλοι έμμεσοι φόροι που εμφανίστηκαν αυτή την εποχή ήταν η δεκάτη, το πρατίκιον, τα διαβατικά, το χαρτιατικόν, το κωμοδρομικόν, το αεροκρατικόν και άλλα. Εμφανίζονται, επίσης, στις πηγές της εποχής διάφορα ποινικά πρόστιμα που έπαιρναν χαρακτήρα άλλοτε τακτικής και άλλοτε έκτακτης φορολογίας, ατομικής ή συλλογικής: το φονικόν και το αερικόν, που υπήρχε και τους προηγούμενους αιώνες.