Την περίοδο από το 1025-1081, η αυτοκρατορία αντιμετώπισε ταμεγαλύτερα προβλήματα στα ανατολικά σύνορά της. Τον 11ο αιώναεμφανίστηκαν οι Ογούζοι, τουρκική φυλή, που έμειναν γνωστοί ωςΣελτζούκοι από το όνομα του γενάρχη τους Σελτζούκ. Ήταν νομάδεςκτηνοτρόφοι που βρίσκονταν στα ανατολικά της Κασπίας όπου καιεξισλαμίστηκαν. Το 1055 ο ηγέτης των Σελτζούκων κυρίευσε τη Βαγδάτηκαι πήρε από το χαλίφη τον τίτλο του Σουλτάνου. Aπό το 1045/6 οιΒυζαντινοί άρχισαν να αντιμετωπίζουν τις επιδρομές τους. Οι Τούρκοιήταν καλοί πολεμιστές και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός της εξασθένισηςτης άμυνας του Βυζαντίου σημείωσαν πολλές επιτυχίες. Οι επιδρομέςεντάθηκαν με το σουλτάνο Αρπ Ασλάν (1063-1072) και κατέληξαν στημάχη του Μαντζικέρτ το 1071, που σήμανε την αρχή της ίδρυσης τουισχυρού κράτους των Σελτζούκων.

Το βυζαντινό κράτος αντιμετώπισεόμως πολλούς εχθρούς και επαναστάσεις και στα βόρεια σύνορά του. Ηοριστική κατάκτηση της Βουλγαρίας έφερε το Βυζάντιο αντιμέτωπο με τουςΟύζους, τους Κουμάνους και τους Πετσενέγκους. Οι Πετσενέγκοι, συχνά μετην υποστήριξη και την ενίσχυση των Ούζων, άρχισαν να περνούν τοΔούναβη και να αποτελούν κίνδυνο για τα βυζαντινά σύνορα. Συχνάμάλιστα λεηλάτησαν περιοχές ακόμη και στο ελληνικό έδαφος. Ωστόσο, τοβυζαντινό κράτος την περίοδο αυτή κατόρθωσε να διατηρήσει τα σύνορατου στον ποταμό Δούναβη, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα πότε μεστρατιωτικά μέσα και πότε με τη διπλωματία, ακόμη και μεαυτοκρατορικά δώρα.

Αλλά και στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία ηκατάσταση χειροτέρευσε. Oι Nορμανδοί, έχοντας ιδρύσει νέο βασίλειο στηνΙταλία, γίνονταν όλο και πιο επικίνδυνοι και η συμμαχίαΙταλών-Βυζαντινών δεν κατόρθωσε να αναχαιτίσει τη δύναμή τουςεξαιτίας του Σχίσματος το 1054. Το 1060 οι Νορμανδοί κατέλαβαν τομεγαλύτερο μέρος της νότιας Ιταλίας και περνώντας στη Σικελίακατάφεραν μέσα σε μια δεκαετία, μέχρι το 1072, όχι μόνο να τηνκατακτήσουν ολόκληρη αλλά να έχουν βλέψεις και για τηνΚωνσταντινούπολη.