Οι επιγραφές από το ιερό της Λευκόπετρας, κοντά στη Bέροια της Μακεδονίας, παρέχουν πολλές πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες απελευθέρωσης των δούλων της περιοχής και της δωρεάς τους σε ιερά, καθώς και με τη θέση και τις δραστηριότητές τους σε αυτά μετά την απελευθέρωση.

Από τις επιγραφές αυτές γίνεται φανερό ότι στην πλειοψηφία τους οι δωρητές δούλων ήταν αγρότες και μικροκαλλιεργητές. Επειδή χρειάζονταν τους άνδρες ως εργατικό δυναμικό, ανέθεταν συνήθως στο ιερό γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που δεν ήταν σε θέση να βοηθούν στις κοπιαστικές χειρωνακτικές εργασίες. Ορισμένες από τις αρμοδιότητες των γυναικών αυτών, όπως την παραγωγή ρουχισμού, τις αναλάμβαναν άλλοι δούλοι του σπιτιού. Παρόμοια τύχη είχαν επίσης και τα παιδιά των δούλων, καθώς για αρκετά χρόνια δε θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν στην παραγωγή.

Οι δούλοι που αφιερώνονταν στα ιερά εξασφάλιζαν τα προς το ζην αναλαμβάνοντας νέες αρμοδιότητες. Οι όροι της δωρεάς τους διέφεραν ανάλογα με την περίπτωση. Έτσι άλλοτε ξεκινούσαν αμέσως τα νέα τους καθήκοντα στο ιερό, ενώ άλλοτε συνέχιζαν για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα να εργάζονται για το δωρητή τους και έπειτα πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο ιερό.