Τα πρώτα γραπτά μνημεία σε λατινική γλώσσα χρονολογούνται την περίοδο του Α' Καρχηδονιακού πολέμου (264-241 π.Χ.)· ήταν θρησκευτικοί ύμνοι, έμμετρα εγκώμια προγόνων και περιπαιχτικά άσματα, τα λεγόμενα "σκώμματα". Οι αρετές που πρόβαλλαν οι ποιητές ήταν η αγάπη για την πατρίδα, η φιλοτιμία, η εγκαρτέρηση, η απλότητα. Κύριοι εκπρόσωποι είναι ο Έννιος (239-169 π.Χ.), ο κωμικός Πλαύτος (250-184 π.Χ.), ο οποίος επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τη Νέα Κωμωδία της ελληνιστικής εποχής, ο Τερέντιος (185-159 π.Χ.) και ο Λουκίλιος (180-54 π.Χ.). Ωστόσο, οι σημαντικότεροι ποιητές της λατινικής λογοτεχνίας έζησαν την εποχή του Αυγούστου, ήταν αφοσιωμένοι στον αυτοκράτορα και ύμνησαν το έργο του. Ο Βιργίλιος (70-19 π.Χ.) έγραψε ηρωική ποίηση με σημαντικότερο έργο του την Αινειάδα, ενώ ο Οράτιος (65-8 π.Χ.) και ο Οβίδιος (43 π.Χ.-18 μ.Χ.) έγραψαν ερωτική και λυρική ποίηση, η οποία στα επιγράμματα του Μαρτιάλη βρήκε την ολοκλήρωσή της (1ος αιώνας μ.Χ.).