Τα οστά ζώων που βρέθηκαν στη βραχοσκεπή Mποΐλα, και ανήκουν σε αγριόγιδο, αίγαγρο των Άλπεων και έλαφο την ευγενή, δείχνουν ότι το κυνήγι δεν περιοριζόταν μόνο στις απόκρημνες πλαγιές της κοιλάδας ή στα μικρά οροπέδια πάνω από το Βοϊδομάτη, αλλά ότι επεκτεινόταν και στις ημιπεδινές λεκάνες. Η μελέτη των οστών των ελαφοειδών έδειξε ότι το κυνήγι γινόταν πιθανά την άνοιξη ή και το καλοκαίρι.





Το γεγονός αυτό φανερώνει ότι οι κυνηγοί της Mποΐλας πιθανότατα γνώριζαν τη μεταναστευτική συνήθεια της ελάφου της ευγενούς κατά τους εαρινούς και θερινούς μήνες, από τις πεδινές παράλιες εκτάσεις σε χορτολίβαδα ή περιοχές της ενδοχώρας με αραιά δάση.




Τις διατροφικές ανάγκες των ενοίκων της βραχοσκεπής συμπλήρωναν λαγοί, κάστορες, πτηνά, καθώς επίσης και χερσαία γαστερόποδα, ψάρια και όστρεα του γλυκού νερού. Eξαιρετικά περιορισμένη, ενδεικτική ωστόσο για την εμβέλεια των μετακινήσεων των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, είναι η παρουσία και θαλάσσιων οστρέων. Mερικά από αυτά έφεραν τεχνητή οπή ανάρτησης και αποτελούν πιθανόν αντικείμενα με συμβολικό περιεχόμενο (περίαπτα).



H κατανομή των ευρημάτων στο χώρο και στο χρόνο, αλλά και η μελέτη και αποκατάσταση του παλαιοπεριβάλλοντος του φαραγγιού του Bίκου, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η βραχοσκεπή Μποΐλα αποτελούσε από τη 14η έως τη 12η χιλιετία πριν από σήμερα ένα περιστασιακό καταφύγιο κυνηγών-τροφοσυλλεκτών.

Παράλληλα με τη Μποΐλα, χρησιμοποιήθηκαν, κατά τη 14η χιλιετία πριν από σήμερα, και οι βραχοσκεπές Κλειδί και Μεγαλάκκος. Η θέση Κλειδί φαίνεται ότι ήταν η σημαντικότερη από τις τρεις στο φαράγγι του Βίκου για το χρονικό διάστημα 16.000-13.000 πριν από σήμερα. Μόλις κατά τη μετάβαση από το Πλειστόκαινο στο Ολόκαινο φαίνεται ότι η Μποΐλα αποκτά σημαντικό ρόλο στο ευρύτερο οικιστικό δίκτυο της Ηπείρου, ιδιαίτερα όσον αφορά την εκμετάλλευση ορεινών βιοτόπων.