Μετά τη μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) οι Διάδοχοι προέβησαν σε εδαφικές ανακατατάξεις, από τις οποίες οι κυριότερες ήταν οι εξής: από το 294 π.Χ. ο Δημήτριος Πολιορκητής έγινε βασιλεύς της Μακεδονίας, στην εξουσία του οποίου επιπλέον υπαγόταν το μεγαλύτερο μέρος της κυρίως Ελλάδας και των νησιών του Αιγαίου. Η κυριαρχία του Πτολεμαίου Α' επεκτάθηκε στις πόλεις της Φοινίκης και στην Κύπρο, του Σελεύκου Α' στην Κιλικία και στη Μεσοποταμία, ενώ η προσπάθεια κατοχής της Κοίλης Συρίας προκάλεσε στη διάρκεια του 3ου αιώνα π.Χ. μία νέα σειρά πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών. Περίπου το 300 π.Χ. ιδρύεται από το Μιθριδάτη Α' το βασίλειο του Πόντου, από ένα παραλιακό τμήμα που ο ίδιος απέσπασε από τη βόρεια Καππαδοκία. Παράλληλα, μετά τη μάχη στο Κουροπέδιο (281 π.Χ.) η διάλυση του κράτους του Λυσίμαχου -που εκτεινόταν γύρω από τον Ελλήσποντο- είχε αρνητικές επιπτώσεις για τον ελληνικό κόσμο, καθώς άφησε τα βόρεια σύνορά του απροστάτευτα στις μεταγενέστερες επιδρομές των Γαλατών.

Η νέα γενιά των ελληνιστικών μοναρχών, γιοι οι περισσότεροι των πρώτων Διαδόχων του Αλεξάνδρου, οι οποίοι ανέλαβαν την εξουσία κατά τα τέλη του 4ου και τις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ., ονομάστηκαν Επίγονοι. Οι ηγεμόνες που διακρίθηκαν ήταν ο Πτολεμαίος Β' στην Αίγυπτο, ο Αντίοχος Α' στο βασίλειο των Σελευκιδών και ο Αντίγονος Γονατάς στο βασίλειο της Μακεδονίας.