προσδιορισμός της μετρικής κατασκευής των κοντακίων απασχόλησε τους μελετητές για πολλούς αιώνες. Το πρώτο σημαντικό βήμα προς την επίλυση του προβλήματος οφείλεται κυρίως στον καρδινάλιο J.B. Pitra, ο οποίος υποστήριξε ότι η βυζαντινή υμνογραφία διέπεται από δικούς της απαράβατους μετρικούς κανόνες, της ισοσυλλαβίας και της ομοτονίας, και έδειξε ότι κάθε ύμνος έχει συντεθεί κατά το μουσικό και μετρικό υπόδειγμα που φέρει ο ειρμός. Η απάντηση όμως αυτή δεν ήταν απόλυτα ικανοποιητική.
Οι παραβάσεις των κανόνων της ισοσυλλαβίας ή της ομοτονίας ήταν πολύ συχνές. Η εξήγηση δόθηκε με τη λεγόμενη θεωρία της τονής, σύμφωνα με την οποία η μουσική εκτέλεση του ύμνου διορθώνει την υπέρβαση ή την έλλειψη των συλλαβών και αποκαθιστά την ισοχρονία στο στίχο. Τη θεωρία αυτή θεμελίωσε θεωρητικά ο H. Gaisser και εκπροσώπησε κυρίως ο Ν. Τωμαδάκης.
Ο τρόπος της μουσικής εκτέλεσης του κοντακίου δε μας είναι δυστυχώς γνωστός. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο ρόλος του ως έμμετρης ομιλίας καθόριζε και τη μελισματική μουσική εκτέλεση, έτσι ώστε να υποβοηθεί και όχι να εμποδίζει την κατανόηση. Η μουσική του πρέπει να πλησίαζε τη μελωδική απαγγελία (recitativo).