ο εφύμνιο είναι μια σύντομη φράση που επαναλαμβάνεται στερεότυπα στα τέλη του προοιμίου και του κάθε οίκου του κοντακίου. Ονομάζεται και ανακλώμενον, επώδιον, υπακοή. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες Πατέρων της εκκλησίας ψαλλόταν με τη συμμετοχή των πιστών. Η ύπαρξη διαφορετικού εφυμνίου αποτελεί κριτήριο για τον έλεγχο της γνησιότητας του προοιμίου ή της ακέραιας παράδοσης του κοντακίου.
Η χρήση του εφυμνίου θεωρείται στοιχείο που πέρασε στη βυζαντινή υμνογραφία από τις συριακές έμμετρες ομιλίες και τους ύμνους.
Από νοηματικής και συντακτικής άποψης το εφύμνιο μπορεί να έχει χαλαρή σύνδεση με τον οίκο ή να είναι και εντελώς ανεξάρτητο. Φαίνεται όμως ότι οι ποιητές καταβάλλουν προσπάθεια να επιτύχουν μια ομαλή κατάληξη της στροφής.