Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στη νότια Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου, στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία ο αριθμός των νέων θέσεων μειώνεται δραματικά, ενώ ιδιαίτερη βαρύτητα αποκτούν τώρα πια λίγοι μεγάλοι οικισμοί που οχυρώνονται (Πευκάκια, Ραχμάνι, Οτζάκι Θεσσαλίας, Μάνδαλο Μακεδονίας).

Η αύξηση των οικισμών και η εξάπλωση της κατοίκησης στις μικρότερες, περιφερειακές πεδινές ζώνες της Θεσσαλίας, που έλαβε χώρα κατά την προηγούμενη περίοδο, φαίνεται πως οδήγησε στη σταδιακή ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ των οικισμών και του ζωτικού τους χώρου: τα όρια που μεσολαβούσαν μεταξύ των κατοικημένων οικισμών έγιναν λιγότερο σαφή, ενώ ο φυσικός χώρος που αντιστοιχούσε σε κάθε οικισμό μειώθηκε. Η επικάλυψη λοιπόν των φυσικών ορίων και των χώρων που προσλαμβάνονταν ως μέρος του οικισμού θα συνέβαλλε σταδιακά στη δημιουργία ενός πιο ανταγωνιστικού κοινωνικού χώρου και θα συνέτεινε στην ανεύρεση νέων πεδίων επικοινωνίας και εδραίωσης της ταυτότητας των οικισμών.

Η συγκέντρωση λοιπόν πολλών νοικοκυριών σε μεγάλους οικισμούς και η περιχαράκωση αυτών με οχυρωματικά έργα φαίνεται πως ήταν η απάντηση της Θεσσαλίας στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής και στην ανατροπή της γενικής τάξης πραγμάτων που έφερνε την περιοχή αυτή σε δευτερεύοντα ρόλο από εδώ και στο εξής.