Ο πόλεμος ήταν πάντα παρών στην αιγαιακή Προϊστορία, όπως υποδηλώνουν οι πήλινοι πεσσοί (βλήματα σφεντόνας) και οι αιχμές βελών, που συνήθως ανευρίσκονται στους νεολιθικούς οικισμούς, αλλά και οι τάφροι και οι περίβολοι που περιβάλλουν νεολιθικούς οικισμούς -τουλάχιστον σε εκείνες τις περιπτώσεις που μπορεί να διαπιστωθεί η οχυρωματική τους λειτουργία.

Επίσης, ο πολεμιστής άνδρας -αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και την πολεμική ιδιότητα ορισμένων ικανών γυναικών- ασκούσε κάποιο γόητρο στα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, δεδομένης της ενεργούς συμμετοχής του στην προσπάθεια προστασίας του οικισμού. Ίσως και γι’ αυτό οι φυλλόσχημες αιχμές βελών από πυριτόλιθο που ανευρίσκονται στους οικισμούς, αλλά και τα λιγοστά μετάλλινα εγχειρίδια που πρωτοεμφανίζονται σε οικισμούς και σπήλαια στα τέλη της Νεολιθικής (’γιος Δημήτριος Τριφυλίας, σπήλαιο Ζα στη Νάξο) να είχαν υψηλή ανταλλακτική αξία, αφού σχετίζονταν με άτομα που κατείχαν ξεχωριστή θέση μέσα στην κοινότητα.