Από την Πρώιμη εποχή του Χαλκού και μετά, και ιδιαίτερα από τη δεύτερη φάση (Πρώιμη Εποχή Χαλκού ΙΙ), πληθαίνουν τα ευρήματα από μέταλλο, που τώρα ανευρίσκονται κυρίως σε τάφους. Aυξάνει επίσης η ποικιλία και η τεχνική αρτιότητα των αντικειμένων που κατασκευάζονται, γεγονός που έχει θεωρηθεί ως ενδεικτικό της δημιουργίας τοπικών "σχολών" μεταλλουργίας στον κυκλαδικό χώρο.

Στις αρχές της περιόδου (Πρώιμη Εποχή Χαλκού ΙΙ, φάση Κέρου-Σύρου) ο χαλκός που χρησιμοποιείται περιέχει συνήθως αρσενικό και πιθανότατα προέρχεται από τα ορυχεία του Αιγαίου.

Στην όψιμη φάση όμως της ίδιας περιόδου (φάση Λευκαντί Ι-Καστρί) παρατηρείται μία στροφή στη σύνθεση και την προέλευση της πρώτης ύλης: ο ορείχαλκος που χρησιμοποιείται είναι κράμα χαλκού-κασσίτερου. Δεδομένου ότι κοιτάσματα κασσίτερου απουσιάζουν τελείως από την ανατολική Μεσόγειο, η παρουσία του στο Αιγαίο μαρτυρά την ύπαρξη ανταλλαγών εκτεταμένης κλίμακας με οικισμούς της Ανατολής (Ιράν, Αφγανιστάν). Παράλληλα, πληθαίνουν οι τυπολογικές ομοιότητες μετάλλινων αντικειμένων αιγαιακής προέλευσης με εκείνα που κατασκευάζονται στα κέντρα της Ανατολής. Έτσι, στο αποκορύφωμα της τέχνης της, η αιγαιακή μεταλλουργία εγγράφεται στην παράδοση της Ανατολής καθώς πληθαίνει και η εμπορευματική δραστηριότητα με τα κέντρα της.

Η ανάπτυξη της μεταλλουργίας θα έδωσε νέα ώθηση και νέο ρόλο στους κατόχους των μυστικών της. Στον οικισμό της Πολιόχνης της Λήμνου, παρ’ όλη την έλλειψη μεταλλευμάτων στο νησί, αναπτύσσεται μία νέα "τάξη" εξειδικευμένων τεχνιτών που επεξεργάζονται εισαγόμενα κράματα χαλκού. Την ανάπτυξη μιας μακροχρόνιας αυτόχθονης μεταλλουργικής παράδοσης στη Λήμνο και τις στενές εμπορικές σχέσεις του νησιού με την περιοχή του Εύξεινου Πόντου και του Καυκάσου απηχούν εξάλλου και οι μετέπειτα αρχαίοι ελληνικοί μύθοι του Προμηθέα και των Αργοναυτών.