Από τη Νεότερη Νεολιθική και μετά, σημαντικές διαφοροποιήσεις που επισημαίνονται στην οργάνωση του χώρου μαρτυρούν κοινωνικές αλλαγές τόσο σε ενδοκοινοτικό όσο και σε διακοινοτικό επίπεδο. Γενικεύεται καταρχήν η διάνοιξη τάφρων και η κατασκευή περιβόλων σε αρκετές θέσεις της θεσσαλικής πεδιάδας. Η γενίκευση αυτή συμπίπτει χρονικά με την ίδρυση νέων οικισμών (41,4% του συνόλου των οικισμών της Νεότερης Νεολιθικής) και την επέκταση του πληθυσμού σε μικρότερες, περιφερειακές και λιγότερο γόνιμες πεδινές ζώνες. Αν και δεν είναι πάντα σαφές αν πρόκειται για οχυρώσεις, η αύξηση της παρουσίας των φυσικών αυτών κατασκευών στην πυκνοκατοικημένη νεότερη νεολιθική Θεσσαλία μπορεί να συνδεθεί με μία αυξημένη ανάγκη περιχαράκωσης του οικισμού και οριοθέτησης του ζωτικού του χώρου αυτήν την περίοδο.