Ο οικιακός χαρακτήρας της νεολιθικής οικονομίας αλλά και η ανάπτυξη δικτύων ανταλλαγής προϊόντων μεταξύ των οικισμών συντέλεσαν από πολύ νωρίς στη δημιουργία συγκεκριμένων τομέων εργασίας που αφορούσαν την επεξεργασία δημητριακών αλλά και την παραγωγή κεραμικών σκευών, υφασμάτων, λίθινων εργαλείων, κοσμημάτων και άλλων χρηστικών και μη αντικειμένων, με σκοπό την κατανάλωση αλλά και την ανταλλαγή. Η γεωργία, η κτηνοτροφία, η κεραμική, η λιθοτεχνία αλλά και οι ασχολίες που αφορούσαν την ύφανση, την επεξεργασία των σιτηρών, το μαγείρεμα, το ζύμωμα και άλλες οικοτεχνικές δραστηριότητες αποτέλεσαν μερικούς από τους πιο δημοφιλείς κλάδους εργασίας της Νεολιθικής, τα λεγόμενα "επαγγέλματα".

Αν ο όρος όμως "επάγγελμα" σήμερα συνδέεται με βιοποριστικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα σε μία εμπορευματική οικονομία, οι δραστηριότητες που ανέπτυξαν οι νεολιθικοί άνθρωποι υπάκουαν σε μία άλλη λογική: τη λογική της επιδίωξης ενός σταθερού στόχου, της επιβίωσης.

Ο νεολιθικός άνθρωπος δεν ασχολείται δηλαδή αποκλειστικά με ένα συγκεκριμένο κλάδο εργασίας ούτε εργάζεται για το εισόδημά του. Ο ίδιος είναι παραγωγός, χρήστης και καταναλωτής της τροφής του και των αντικειμένων του νοικοκυριού του. Η κοινωνία του είναι στη βάση της μία κοινωνία αυτοσυντήρησης, στοχεύει δηλαδή στην παραγωγή αξιών χρήσης και όχι ανταλλαγής. Έτσι, απουσιάζει η ιεράρχηση κοινωνικών ομάδων (τάξεων) βάσει του εισοδήματός τους, ενώ επικρατεί ο συγγενειακός τρόπος παραγωγής. Δεν υπάρχει η εξειδικευμένη παραγωγή με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα και η εργασία δεν αξιολογείται στη βάση της επένδυσης χρόνου και εργασίας, όπως ισχύει στην εμπορευματική κοινωνία. Ακόμα, αν και αναπτύσσονται εκτεταμένα δίκτυα ανταλλαγών μεταξύ των οικισμών, γεγονός που προϋποθέτει την παραγωγή αντικειμένων για την τροφοδότησή τους, η ανταλλαγή μεταξύ των νεολιθικών οικισμών υπακούει σε μία άλλου τύπου λογική σε σχέση με αυτή που επικρατεί στην εμπορευματική κοινωνία. ’λλοτε δηλαδή αποβλέπει στην εξασφάλιση σοδειάς μετά από φυσική καταστροφή και άλλοτε στην απόκτηση αντικειμένων που προσδίδουν στον κάτοχό τους κύρος και γόητρο.

Ωστόσο, στο πλαίσιο μιας παραδοσιακής κοινωνίας αυτοσυντήρησης, είναι δυνατόν να αναπτυχθούν κάποιες προϋποθέσεις που να οδηγήσουν σε παραγωγή πιο εντατικού χαρακτήρα και εξειδικευμένες γνώσεις. Είναι βέβαιο ότι η παρασκευή ορισμένων κατηγοριών κεραμικών σκευών, εργαλείων και κοσμημάτων που συναντώνται στους νεολιθικούς οικισμούς απαιτούσε την κατοχή ειδικής τεχνογνωσίας και ικανοτήτων που δύσκολα θα επιδείκνυαν όλοι. Αλλά και η χρήση τους προϋπέθετε εμπειρία και γνώση. Η ενασχόληση με τομείς που απαιτούσαν ειδικές γνώσεις δε γινόταν σε μόνιμη, αποκλειστική βάση ούτε οδηγούσε στην κοινωνική διαστρωμάτωση. Προσέδιδε όμως πολλές φορές κύρος και δύναμη στον κάτοχό της, που προσπαθούσε συχνά να την κρατήσει μυστική προκειμένου να διασφαλίσει τη θέση του σε μία άλλου τύπου ιεραρχία, αυτή που βασίζεται στο γόητρο και την επίδειξη κοινωνικής δύναμης.