Πριν από την έναρξη της επόμενης γεωλογικής περιόδου, της Ολόκαινου (10.000 π.σ.), που διανύουμε ακόμα και σήμερα, η Ευρώπη και η Μεσόγειος διένυσαν τα όψιμα στάδια της τελευταίας ΠαγετώδουςWuerm, (Wuerm ΙΙΙ, Ανώτερη Παλαιολιθική, 30.000-10.000 π.σ.), μιας περιόδου που χαρακτηρίζεται από πολύ ψυχρά και ξηρά κλίματα, ελάχιστες βροχοπτώσεις, βλάστηση στέππας και υποχώρηση των δασών. Η μέγιστη έξαρση αυτών των συνθηκών ψυχρού κλίματος που χαρακτήριζαν τηWuerm εμφανίστηκε κατά το 18.000 π.σ., οπότε και άρχισε η σταδιακή υποχώρηση των φαινομένων που τις συνόδευαν. Κατά την περίοδο αυτή, κι ενώ οι πάγοι εξαπλώνονταν από τον Ατλαντικό ως τη Μεσόγειο, η στάθμη της θάλασσας κατέβηκε μέχρι και 100-120 μέτρα χαμηλότερα από το σημερινό της επίπεδο. Έτσι, μεγάλα τμήματα ξηράς αναδύθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας, ενώνοντας πολλά χερσαία τμήματα γης μεταξύ τους.