Ο πληθωρισμός, η πολυδιάσπαση και ο μετασχηματισμός είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, στο σύνολο σχεδόν των δραστηριοτήτων που συνθέτουν το πεδίο του πολιτισμού. Σημειώνεται μια έντονη αύξηση των ποσοτικών μεγεθών στο χώρο των εκδόσεων, στο εύρος των εικαστικών τεχνών, στον αριθμό των θεατρικών και των μουσικών παραγωγών. Η κατάρρευση των μεταπολεμικών δεδομένων (Ψυχρός Πόλεμος) μειώνει το ενδιαφέρον για την πολιτική και την κοινωνία, μεταβάλλοντας έτσι και τα ερεθίσματα της πολιτιστικής δημιουργίας. Ως άμεσο επακόλουθο, ο πολιτισμός στην "εποχή της παγκοσμιοποίησης" χάνει τα σημεία αναφοράς, στη βάση των οποίων προσανατολιζόταν στο παρελθόν. Ο εκφραστικός πλουραλισμός που αφορά τις τέχνες και τα γράμματα είναι ωστόσο άνισος ως προς την αξία των τελικών προϊόντων.

Στο χώρο της λογοτεχνίας, η πεζογραφία ενισχύθηκε ποσοτικά έναντι της ποίησης, κυρίως με το μυθιστόρημα. Η Ιστορία αποτελεί βασικό πυρήνα έμπνευσης του τελευταίου, γεγονός ενδεικτικό των στοχασμών αυτή την περίοδο αναζητήσεων και επαναπροσδιορισμού.

Ανάμεσα στις μουσικές τάσεις που αναπτύχθηκαν ή μετεξελίχθηκαν (έντεχνο, "έθνικ", εμπορικό-λαϊκότροπο κ.ά.) επικρατούν αυτές που τα κυρίαρχα, τη συγκεκριμένη εποχή, μέσα ενημέρωσης προώθησαν εμπορικά. Η ίδρυση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (1991), που λειτουργεί υποκαθιστώντας ουσιαστικά την κρατική πολιτική, επέτρεψε την ανάπτυξη ειδών σχετικά παραμελημένων (όπερα, χορόδραμα κ.ά.).

Στο θέατρο διαμορφώθηκαν νέα σχήματα και δίπλα στις κλασικές παραστάσεις έγιναν νέες απόπειρες και σύγχρονες προσεγγίσεις αναπαράστασης, που συνδυάζουν καινοτομικά το χορό, τη μουσική κτλ. Ο ελληνικός κινηματογράφος αναβαθμίστηκε την περίοδο αυτή, τόσο μέσα από βραβεύσεις (Θ. Αγγελόπουλος-Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Κανών) όσο και με την επιστροφή των θεατών στις αίθουσες, ως αποτέλεσμα μιας πιο προσιτής στο ευρύ κοινό θεματικής και αφηγηματικής προσέγγισης.

Επίσης, πλούσια μπορεί να χαρακτηριστεί η δραστηριότητα στο χώρο των εικαστικών τεχνών, ενώ πρέπει να επισημανθεί και η διοργάνωση σημαντικών εκθέσεων από διάφορους φορείς (Πινακοθήκη κ.ά.) με μεγάλη απήχηση στο κοινό. Στο πλαίσιο της δραστηριότητας των μουσείων και των πολιτιστικών οργανισμών εντάσσεται και η ίδρυση σημαντικών φορέων που καλύπτουν ευρύ θεματικό φάσμα: το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (1993) καλλιεργεί τη σύζευξη της ιστορίας και του πολιτισμού με τις νέες τεχνολογίες μέσω διαδικτυακών παραγωγών, προβολών Εικονικής Πραγματικότητας και διαδραστικών εκθέσεων στο Πολιτιστικό του Κέντρο «Ελληνικός Κόσμος» που δημιουργήθηκε το 1998, το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη (1994) αναδεικνύεται σε πόλο έρευνας και προβολής του Βυζαντίου, ενώ το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (1997) παρουσιάζει τις σύγχρονες καλλιτεχνικές τάσεις στην Ελλάδα και το διεθνή χώρο.